بررسي ظرفيت‌‌هاي درام تاريخي در تاريخ بيهقي بررسي موردي افشين و بودلف تاريخ بيهقي و نمايش‌‌نامه‌‌ي افشين و بودلف هر دو مرده‌‌اند اثر قطب‌‌الدين صادقي

تاريخ بيهقي از جمله كتب تاريخي- ادبي كمياب و ماندگاري‌‌‌‌ است كه در تاريخ ادبيات از گذشته تا امروز جزو متون برتر به حساب مي‌‌آيد. چيزي كه اين كتاب را از آثار ديگر جدا مي‌‌كند نوع روايت آن است. كوشش اين مقاله بر آن است تا با بررسي الگوي درام تاريخي در اين كتاب آشكار كند داستان‌‌هاي تاريخ بيهقي قابليت تبديل شدن به درام تاريخي را داراست. تاريخ بيهقي اگرچه يك كتاب تاريخي است اما از مرحله‌‌ي متون تاريخي عبور كرده و به حوزه‌‌ي ادبيات داستاني دراماتيك وارد شده است. روش برگزيده شده براي بررسي اين فرضيه الگوي درام تاريخي است. نمونه داستان‌‌ انتخاب شده از تاريخ بيهقي براي اين بررسي داستان‌‌ افشين و بودلف و نمايش‌‌نامه‌‌ي انتخابي، نمايش‌‌نامه‌‌ي افشين و بودلف هر دو مرده‌‌اند اثر قطب‌‌الدين صادقي است. يكي از نظريه‌‌پردازان در حوزه‌‌ي درام تاريخي گئورك لوكاچ (1885-1971) است كه با توجه به الگوي درام تاريخي شكسپير، نظريه‌‌ي خود را اين‌‌گونه بيان مي‌‌دارد كه درام‌‌هاي تاريخي برگرفته از تقابل‌‌هاي انساني‌‌اند و تاريخي بودن درام‌‌ها تا جايي پيش مي‌‌رود كه اين تقابل‌‌ها ادامه يابد. با توجه به اين نگرش، هدف اين مقاله مقايسه بين داستان افشين و بودلف تاريخ بيهقي و نمايش‌‌نامه افشين و بودلف هر دو مرده‌‌اند قطب‌‌الدين صادقي و بررسي شباهت‌‌ها و تفاوت‌‌هايشان بر اساس الگوي درام تاريخي لوكاچ است.