بررسي رابطه بين اقتصاد مقاومتي و خرده مقياس هاي آن با رضايت شغلي

پژوهش حاضر به منظور بررسي رابطه بين اقتصاد مقاومتي و خرده مقياس هاي آن با رضايت شغلي انجام شده است. نمونه مورد مطالعه تعداد 312 نفراز كاركنان بودند كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. مقياس هاي سنجش در اين مطالعه، از پرسش‌نامه رضايت شغلي بري فيلدورث، (1951) و براي اقتصاد مقاومتي از پرسشنامه فريده يوسفي، (1394)، استفاده شده است. داده هاي پژوهشي با بهره گيري از روشهاي آمارتوصيفي و استنباطي، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون، آناليز واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج نشان داد با توجه به اينكه سطح معناداري خطاي آزمون تحليل واريانس براي سطح اطميان كمتر از 01/0 است، بنابراين، مي توان گفت كه ميان متغيرهاي اقتصاد مقاومتي و خرده مقياس هاي آن با رضايت شغلي رابطه خطي وجود دارد و استفاده از مدل خطي رگرسيون بلامانع است و متغير مستقل توان پيش بيني متغير وابسته را دارد. بنابراين ميان اقتصاد مقاومتي و خرده مقياس هاي آن با رضايت شغلي همبستگي مثبت وجود دارد. به اين معنا كه با افزايش نمره اقتصاد مقاومتي و خرده مقياس هاي آن، نمره رضايت شغلي نيز افزايش مي يابد. اقتصاد مقاومتي و خرده مقياس هاي ظرفيت سازماني، كنترل مصزف و استفاده از توليد داخلي قادر به پيش بيني رضايت شغلي هستند. اما خرده مقياس همبستگي بين كاركنان و مديران قادر به پيش بيني رضايت شغلي نبود.