نگاهي به تاثير سرمايه اجتماعي و سطوح آن در كنترل بحران آب در كشور

آب به عنوان يك مساله مهم و حياتي در سالهاي اخير چهره بحراني خود را به رخ كشيده و چالشها و معضلات بسياري در اين راستا به وجود آورده است. ايران به دليل شرايط اقليمي و جغرافيائي همواره با مساله آب مواجه بوده است. با توجه به اينكه در گذشته به دليل بارشهاي نسبتا خوب، برداشتهاي كمتر به سبب نسبت تراكم جمعيتي پايين تر، با كم آبي و بحران آن مواجه نبوده است، اما استفاده بيش از اندازه و بدون رعايت الگوهاي مصرف با بحران در اين زمينه مواجه شده است. با توجه به نقش مردم در كنترل اين بحران و نياز دولتها به ياري اين قشر عظيم در موفقيت برنامه هاي مقابله با كنترل آب، و نقش اعتماد، ارتباط نزديك، تعهد، مسئوليت پذيري و كل شاخص هاي رفتار اجتماعي در كاهش اثرات ناشي از خشكسالي و اجراي بهتر برنامه هاي كنترل بحران، لذا سرمايه اجتماعي مي تواند يكي از عواملي باشد كه در صورت حمايت و اجراي آن، افراد مي توانند بر موانع ناشي از كمبود آب غلبه نمايند. با توجه به اين مطلب كه ايران با چالش هاي زيادي در زمينه سرمايه اجتماعي در مديريت بحران بويژه در مقوله بحران كم آبي مواجه است بنابراين لازم است تا نحوه شناخت و درك افراد و دولت از مساله همگن بوده تا بتوان از طريق تقويت پايه هاي سرمايه اجتماعي در كنترل بحران و مساله كم آبي در بين افراد جامعه بهره برد. نتيجه اين كه احياي سرمايه اجتماعي در سطوح مختلف جامعه سبب بهبود فضاي اعتماد، شناخت صحيح، درك صحيح مشكلات از طرف دولتها مي گردد كه نتيجه آن افزايش تعهد به برنامه هاي كنترل بحران و كمبود آب در بين مردم و مصرف كنندگان خواهد شد. و در صورتيكه اين برنامه هاي به صورت مفيد اجرا شده و نتيجه مورد نظر حاصل آيد، مي توان براي منابع آب و كنترل بحران آن در آينده سناريوهايي برپايه سرمايه اجتماعي تدوين نمود.