تعيين سهم مولفه هاي هوش هيجاني، هوش معنوي بر خودكارامدي و فرسودگي شغلي در كاركنان دانشگاه هاي آزاد شهر تهران

هدف از پژوهش حاضر تعيين سهم مولفه هاي هوش هيجاني، هوش معنوي بر خودكارامدي و فرسودگي شغلي در كاركنان دانشگاه هاي آزاد شهر تهران است. پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي است. جامعه آماري، كليه كاركنان دانشگاه هاي ازاد شهر تهران در حدود 270 نفر هستند كه ازجدول مورگان ) 157 نفر( در سطح معناداري 99 درصد منظور شد. انتخاب افراد بروش تصادفي و خوشهاي از دانشگاه ها انجام شد. ابتدا هدف و روند پژوهش توضيح داده شد و درصورت موافقت، پرسشنامههاي هوش هيجاني باراون ( 1980 (، هوش معنوي آمرام و دراير) 2007 ( ، خودكارامدي شرر) 1982 (، فرسودگي شغلي مسلش ) 1981 ( ارائه شد. فرضيه ها با رويكرد سلسله مراتبي تحليل رگرسيون چند متغيري آزمون شدند. در گام اول خودكارآمدي و در گام دوم فرسودگي شغلي به عنوان متغيرهاي ملاك با استفاده از مؤلفه هاي هوش معنوي و هوش هيجاني مورد پيش بيني قرار گرفت. نتايج بيانگر آن بود كه هوش معنوي بصورت مثبت معناداري خودكارآمدي ) 915 / 75 ( = 155،1 ) F ( و منفي معناداري فرسودگي شغلي) 178 / 19 ( = 155،1 ) F .) را در سطح 01 / 0 p ، پيش بيني نمود. از بين مؤلفه هاي هوش معنوي، ضرايب رگرسيون مربوط به تفكركلي و بعد اعتقادي ) 01 / 0 p ، 219 / 0 = β ( در خودكارامدي ) 01 / 0 p ، 387 / 0 =- β ( منفي در فرسودگي شغلي، همچنين توانايي مقابله و تعامل با مشكلات ( 01 / 0 p ، 283 / 0 = β ( در خودكارامدي و پرداختن به سجاياي اخلاقي ) 05 / 0 p ، 206 / 0 =- β( منفي در فرسودگي شغلي معنادار است.