عامل‌هاي مؤثر بر امنيت غذايي در ايران با تأكيد سرمايه انساني

امنيت غذايي، به عنوان يكي از اصلي ترين شاخص‌‌هاي توسعه پايدار براي هر اقتصادي به شمار مي‌‏رود، و يكي از عوامل موثر بر عرضه نيروي انساني مولد در هر جامعه‌اي، مي‌باشد. اين پژوهش بررسي نقش ‏تحقيق و توسعه و ديگر متغيرهاي كنترل بر امنيت غذايي در ايران با استفاده از داده‌‌هاي فصلي از دوره زماني ‏سال‌‌هاي 1368 تا 1393 و با استفاده از الگوي خود رگرسيو با وقفه‌‌هاي توزيعي (‏ARDL‏)پرداخته است.‏ نتايج روابط كوتاه مدت حاكي از معناداري اثر تمامي متغيرهاي توضيحي بر شاخص امنيت غذايي است. به طوري كه، اثر متغيرهاي وقفه اول شاخص امنيت غذايي، سرمايه انساني، بهره وري نيروي كار، متوسط درجه دما در طول سال، توليدناخالص داخلي و مخارج تحقيق و توسعه بر شاخص امنيت غذايي مثبت و معنادار ظاهر گرديده اند، اما اثر متغير شاخص قيمت بر شاخص امنيت غذايي منفي و معنادار بوده است. همچنين نتايج بلندمدت حاكي است، در بلندمدت نيز تمامي متغيرها اثر معناداري بر شاخص امنيت غذايي داشته و مقدار ضرايب اثرگذاري تمامي اين متغيرها بر شاخص امنيت غذايي در دوره ي بلندمدت بزرگتر از آن در دوره ي كوتاه مدت بوده است.