تحليل عوامل زمينه ساز تحقق توسعه با تاكيد بر پاردايم ارتباط

امروزه مرز میان الگوی جدید و قدیم، جایگزینی محوریت انسان در توسعه، به جای محوریت فناوری در دهه های گذشته است. توجه به این دگردیسی مفهومی نكته ایی را مشخص می نماید و آن هم پررنگ تر شدن، نقش انسان در تحقق پذیری توسعه بوده است به همین خاطر است كه باید دقت نمود كه تنها عامل تحقق پذیری این رابطه خود انسانها می باشند چرا كه توسعه برای مردم بوده و تنها راه تحقق آن در شركت انسانها و اهمیت و ارزشی است كه به افكار و عقاید آنها داده می شود، از این رو فرایند توسعه می بایست با ایجاد تغییرات، شرایطی را جهت تحقق این امر فراهم آورد. موارد فوق نشان می دهد كه توسعه و دستیابی به آن در نهاد انسانها و احترام به انسان بودن یكدیگر حاصل می گردد. به عبارت دیگر، امروزه اعتقاد بر این است كه بدون تعامل و ارتباط اركان و ذینفعان یك شهر با یكدیگر زمینه و بستر توسعه شهر مورد نظر فراهم نمی باشد. نوشتار حاضر با توجه به این موضوع، با یك بررسی نظری سعی در معرفی پارادایمی با عنوان پارادایم ارتباط جهت بهتر نمودن ارتباط و تعامل اركان و ذینفعان یك شهر با یكدیگر دارد. همچنین این نوشتار در ادامه فضا و بستر لازم جهت تحقق این پارادایم را نیز مورد بررسی قرار می دهد. تا نتایج این نوشتار الگویی از مدیریت شهری را ارائه نماید كه در سایه این الگو، فضا و زمینه جهت تعامل و ارتباط اركان و ذینفعان یك شهر با یكدیگر فراهم گردد، و با تعامل و مشاركت این ذینفعان با یكدیگر زمینه و بستر جهت توسعه شهر مورد نظر فراهم گردد. نتیجه مطالعات نشان می دهد یكی از رویكردهایی كه می تواند فضا و زمینه را جهت تعامل و مشاركت اركان و ذینفعان یك شهر و مكان جهت دستیابی به توسعه فراهم آورد، پاردایم ارتباط است. همچنین نتایج نشان می دهد جهت فراهم نمودن فضایی جهت تحقق اصول پارادایم ارتباط توجه و ارتقاء به عواملی همچون سرمایه اجتماعی، حكمروایی خوب، احساس شهروندی و كیفیت جوامع مدنی ضروری است چرا كه اگر نیك نگریسته شود، نقطه ی مشترك تمامی این عوامل ارتباط می باشد. به عبارتی دیگر تسهیل ارتباط میان اركان اصلی جامعه (چه در قالب اداره كنندگان، چه در قالب جوامع مدنی و چه در قالب اداره شوندگان) هدف متعالی تمامی موارد اشاره شده می باشد. پارادایم ارتباط نیز با الهام از نظربه كنش ارتباطی هابرماس و با تاكید بر حوزه عمومی با مشخصه عقلانیت ارتباطی می تواند فضای لازمه را جهت ارتقاء این عوامل (سرمایه اجتماعی، حكمروایی خوب، احساس شهروندی و كیفیت جوامع مدنی) و به دنبال آن نزدیكی اركان اصلی جامعه به یكدیگر، و تحقق مشاركت بین آنها در سایه این نزدیكی، فراهم آورد.