آسيب‌شناسي برنامه‌هاي توسعه در ج. ا. ايران و ارائه چارچوب برنامه‌ريزي متوازن در حكومت اسلامي

وجود برنامه­های مختلف توسعه در 66 سال گذشته در ایران و برنامه­های بخشی ذیل آنها و وجود مشكلات در بسیاری از حوزه­های برنامه­ای در كشور موجب شد تا به روش گردآوری اطلاعات كتابخانه­ای و جستجو در مقالات به آسیب شناسی برنامه­های مذكور و رویكرد هر یك بپردازیم. با جمع آوری اطلاعات اولیه از برنامه­های موجود و مقایسه هر یك از آنها نكته مهمی برای محقق پدیدار شد. در برنامه­ریزی­های كلان و تهیه اسناد بلندمدت و راهبردی در برخی از حوزه­ها، برنامه­ها و اسناد مناسبی تهیه شده است. در حالی كه در بعضی دیگر هنوز هیچ سند مشخصی تنظیم نشده است. از آنجایی كه بسیاری از حوزه­های برنامه­ریزی­شده تنیده در دیگر حوزه­های برنامه ریزی­نشده است، این عدم توازن و ناهماهنگی به صورت یك ناهنجاری در اجرای برنامه­ها خودنمایی كرده و ناكارآمدی یا عدم بهره­وری در برنامه­های موجود را حاصل شده­است. ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮات و ﺗﺤﻮﻻت ﻣﻮﺟﻮد در ﺟﻮاﻣﻊ ﮐﻨـﻮﻧﯽ و ﺗﻐﯿﯿـﺮ اﻧﺘﻈـﺎرات و ﺧﻮاﺳـﺘﻪ­ﻫـﺎ و ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﻣﺮدم از دولت­ها در ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ از ﯾﮏ ﻃﺮف و ﻟﺰوم ﺑﻬﺮه­ﮔﯿﺮی ﮐﺎرآﻣﺪ و اﺛـﺮﺑﺨﺶ از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺤﺪود ﺟﺎﻣﻌﻪ از ﻃﺮﻓﯽ دﯾﮕﺮ در مسیر تمدن­سازی نوین اسلامی ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﻬﯿﻨﻪ منابع و ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎی جامعه امری ﮔﺮیز ناپذیر از ﺳﻮی دوﻟت­ها و حاكمیت­های هر دوره در نیل به جامعه اسلامی ﺗﻠﻘﯽ شود. از این رو در پایان این تحقیق چارچوبی سه وجهی برای برنامه­ریزی متوازن در حكومت اسلامی ارائه خواهد شد.