بررسي تطبيقي عدم حشو در قرآن كريم

يكي از مهم ترين و اثربخشتـرين جنبـه هـاي اعجـاز بيـاني قـرآن كـريم، موضـوع دقـت واژگـان ايـن كتـا ب الهـي و رازهـاي نهفتـه در چرايـي گـزينش هـر يـك از حـروف و الفـاظ آن اسـت. ايـن موضـوع، كـه بايـد آن را يكـي از شاخه هاي دانش مغفول فصـاحت دانسـت، كـم كـم در دهـه هـاي اخيـر جـاي خـود را در مجـامع علمـي مسـلمانان باز كرده است. يكـي از فـروع ايـن موضـوع، بحـث عـدم زيـادت واژگـان و در پـي آن عـدم حشـو و اضـافه گـويي در قـرآن كـريم اسـت. در ايـن مقالـه، پـس از نگـاهي كوتـاه بـه پيشـينة موضـوع عـدم زيـادت در قـرآن، بـه بحثـي تطبيقي پيرامون عدم رخداد حشو و زياده گـويي در ايـن كتـاب مقـدس پرداختـه شـده اسـت. زمينـه هـاي بـاور بـه وقوع حشو در قرآن كريم را مـي تـوان از قـرار دانسـت: هـم نشـيني واژگـان متـرادف نمـا، هـم نشـيني واژگـان لازم و ملزوم، بيان بديهيات، عطف واژگان عام و خاص بر يكديگر و تكرار يك واژه.