تثبيت بيو مكانيكي مناطق بحراني شيرواني هاي ناپايدار جاده هاي جنگلي شمال كشور

در اين تحقيق هدف ارزيابي روش تثبيت شيب مناطق بحراني جاده هاي جنگلي است كه با تثبيت بيومكانيكي در قالب اقدامات زيست مهندسي در دو دهه قبل براي حمايت از جاده جنگلي كوهستاني طرح رامسر و كاهش هزينه نگهداري آن، در بحراني ترين منطقه طراحي و اجراء گرديد. مكان پروژه رويشگاه بسيار ضعيفي پوشيده از سنگهاي دولوميتي سخت و عاري از پوشش درختي و خاك كه حاصل خاكريزي احداث جاده با شيب دامنه بيشتر از 57% بوده و به علت يخبندان زمستان و ناپايداري بستر، چهار سال پس از احداث جاده نه تنها نهالي در آن مستقر نشده بود حتي با كاهش عرض جاده، تردد ماشين آالت را با مشكل مواجه مينمود. در روش طراحي شده، اجزاء مكانيكي تثبيت شيب، از مواد آلي قابل تجزيه قابل دسترس ) پايه هاي چوبي و سرشاخه درختان ( و اجزاء زيستي با اتكاء به قابليت اكوسيستم جنگل و بذرافشاني طبيعي تامين گرديده است.اجزاء مكانيكي با ايجاد تراسهاي كوچكي كه از تجمع الشبرگ و سنگريزه تشكيل شدند با تثبيت موقت، بستر پايداري را براي استقرار اجزاء زيستي يعني پوشش درختي ايجاد نموده و در حال حاضر پس از گذشت دو دهه از اجراي طرح،استقرار توده جوان ناهمسال آميخته گونه هاي بومي با 1211 اصله در هكتار و تاج پوشش 57%و حجم 11 متر مكعب در هكتار حاكي از تثبيت دائم و موفقيت اين روش تثبيت شيب بوده و ميتواند به عنوان روشي كارآمد و اقتصادي در مديريت جنگل براي كاهش هزينه هاي نگهداري جاده هاي جنگلي و تثبيت خاك و يا زمين لغزشهاي سطحي جنگلهاي شمال كشور مورد استفاده قرار گيرد.