مديريت تخليه اضطراري عابرين پياده در بحران هاي شهري

تجارب به دست آمده از بحران هايي كه تعداد زيادي از عابرين پياده در فرايند تخليه ناحيه خطر حضور داشته اند، كه منجر به اختلال در تخليه وسايل نقليه و كاهش ايمني عابرين و كندي جريان كلي تخليه شده است، باعث مي شود كه موضوع تخليه ايمن عابرين پياده به صورتي كه كمترين اثر را بر تخليه ترافيكي داشته باشد، به يكي از موارد مهم در مقوله مديريت بحران هاي شهري، به خصوص در كلانشهر تهران تبديل شود. از منظر مديريت حمل و نقل شهري، پيش بيني مسيرهاي تخليه و تجهيزات و نيروهاي انساني لازم براي انجام عمليات، چگونگي انتقال افراد به نقاط ايمن، تحليل شرايط به وجود آمده پس از وقوع بحران و ارائه راهكار بهينه با توجه به امكانات موجود از جمله مسئوليت هاي مديران و كارشناسان ترافيك شهري مي باشد. در اين مقاله ضمن پرداختن به اين مسئله، با توجه به ضوابط، دستورالعمل ها و گزارشات حاصل از تجربيات ساير كشورها در تخليه اضطراري و مديريت عابرين پياده، فاكتورهاي مؤثر بر تخليه عابرين پياده تعيين شده و استاندارد عملكرد نيروهاي مديريتي و عملياتي در رابطه با مديريت تخليه اضطراري عابرين پياده مشخص شده است. رويكردهاي مديريتي ارائه شده بر اساس شرايط گوناگوني كه ممكن است پس از بحران به وجود آيد، و به تبع آن اهداف استراتژيك تخليه اضطراري كه توسط مديران مقابله با بحران تعيين خواهد شد، طبقه بندي شده اند.