دين و دمكراسي

بحث هاي متفاوت در باب جدايي دين و سياست و سكولاريسم اين فكر را در من برانگيخته كرد كه آيا چيزي به عنوان جامعه ديني با دموكراسي سازگاري دارد يا خير. زيرا باب وود در مباحث گفته شده عدم وجود دموكراسي در جامعه ديني و در نتيجه آن رسيدن جوامع ديني به حكومت هاي رتوتاليت يا ديكتاتوري عدم شكوفايي جامعه از جهات مختلف علمي و تكنولوژيك بوده است. اين اعتقاد كه جامعه ديني تحمل و ظرفيت پذيرش ديدگاههاي مختلف را ندارد مجالي براي من ايجاد نمود تا در اين مورد بيشتر بينديشم و حاصل آن تحقيق پيش رو مي باشد كه سعي دارد به روش استقرائي از بررسي جزئيات به اثبات كليتي برسد مبني بر اينكه دين نفي كننده دموكراسي نمي باشد . اين پرسش اصلي تحقيق را تشكيل مي دهد كه آيا دين و دموكراسي با يكديگر قابل جمع هستند؟ فرضيه هاي موجود نيز، بررسي مي نمايد رويكردهاي فردگرايانه در جوامع بشري بهتر از رويكرد ديني است. رويكردهاي فردگرايانه منطبق تر بر مباني دموكراسي مي باشد. دين زايشگاه، دموكراسي واقعي در جوامع انساني است. فرضيه اهم در اين تحقيق يافتن و قبول جايگاه اصلي انسان و خاستگاه واقعي او تطابق آن بر شريعت مي باشد. متغيرها در تحقيق، جوامع مختلف بشري، خاستگاه فكري جوامع، ميزان بينش آگاهي جامعه نسبت به دستورات ديني، ارتباط جامعه با روح كلام خداوند از طريق درك قرآن مجيد، عقبه تاريخي و سياسي جامعه، ميزان تكامل فكري در فرآيند آميزش در دهكده جهاني و متغيرهاي ديگري كه هر كدام در جايگاه خود مي تواند استنباط از حقايق وجوه انساني و كلام خداوندي را دگرگون سازد.