مباني فقهي جهادوصلح در انديشه اسلامي

فقه درجامعه اسلامي چنان دانشي است كه رابطه نصوص ديني با زندگي تاريخي انسان مسلمان رادر هر زمان و مكان تعيين مي‌كند. هدف فقه جريان نص در تاريخ و يا بر عكس، پيوند زندگي با نص است. منظور از نص در فرهنگ اسلامي مجموعه‌اي اعم از قرآن و احاديث نبوي و نيز اخبار امامان معصوم در انديشه شيعه است كه پيوندي دروني با هم دارند و دراصطلاح اسلامي «سنّت» ناميده مي‌شوند. به گونه‌اي كه مي‌توان گفت احاديث پيامبر(ص) و اخبار امامان شيعه مفسر آيات قرآن تلقي مي‌شوند. وظيفه فقه ارجاع مسائل زندگي از جمله مسائل صلح و جنگ به «قرآن و سنّت» و استنباط احكام الزام‌آور شرعي در اين باره است.دانش فقه، علاوه بر قرآن و سنت، به منابع و ادله دوگانه ديگري نيز استناد مي‌كنند كه در اهل سنت« اجماع» و «قياس»، و با اندك تفاوتي در مذهب شيعه «عقل» و «اجماع» مي‌باشند. بدين سان منابع چهارگانه؛ 1)قرآن، 2)سنت، 3) عقل، 4)اجماع، ادله اربعه و تفصيلي در مذهب شيعه مي‌باشند كه منبع استنباط احكام صلح و جنگ تلقي مي‌شوند. درست به همين دليل است كه «فقه را استنباط احكام شرعي فرعي از اين ادله تفصيلي چهارگانه» تعريف كرده‌اند.جنگ كه در ادبيات فقه اسلامي باعنوان «جهاد» شناخته مي‌شود، يكي از فروع ده‌گانه ديانت اسلام است. و بنابراين، يكي از ابواب اصلي فقه اسلامي مي‌باشد. در اين مقاله كوشش مي‌كنيم برداشت اسلام شيعي از ماهيت جهاد و صلح واخلاق نظامي در نصوص اسلامي باتوجه به انديشه هاي اسلامي به اختصار مورد بررسي قرار دهيم. روش تحقيق به صورت تحليل وبررسي مي باشد.