بررسي جايگاه همزيستي مسالمت آميز دراسلام وحقوق بين الملل

امروزه به خلاف گذشته با افزايش سرسام آور جمعيت كره زمين ودرنتيجه افزايش احتياجات و نيازهاي انسانها، بسيار بيشتر از گذشته زمينه ي تنازع و تضاد افزايش يافته است. با اين حال تجربه ي چندين قرن تعارض و جنگ به خوبي به انسانها فهمانده كه تا در فضايي به دور از درگيري دركنار يكديگر زندگي نكنند نمي توانند آنگونه كه شايسته است نيازهاي مادي ومعنوي خود را در بر آورده سازند. در حقيقت مي توان گفت تلاشهاي جدي بشريت پس از آغاز قرن بيستم و بخصوص با پشت سرگذاراندن دو جنگ خانمانسوز جهاني در جهت كاهش روابط خصمانه و بهبود و ارتقاء روابط دوستانه آغاز شد. از اوايل همين قرن بود كه اصطلاحي تحت عنوان «همزيستي مسالمت آميز» وارد ادبيات سياسي گرديد. و كم كم رنگ و بوي حقوقي يافت اگر چه چنين اصطلاحي در منشور ملل متحد يافت نمي شود ولي محتواي آن در خصوص صلح و همكاري بين المللي در منشور و بسياري از اسناد حقوق بين المللي آمده است.در هر حال در اين تحقيق برآنيم تا ابتدا به بررسي اين اصل در حقوق بين الملل بپردازيم و سپس ديدگاه اسلام را دراين خصوص بررسي كنيم. البته باتوجه به محدوديت هاي موجود ناگزيريم تا فقط به بيان اصلي ترين و مهم ترين مسائل بپردازيم و جهت جلوگيري از احاطه ي كلام از بسياري مطالب صرفنظر كنيم.