معناي زندگي در آثار تمثيلي ابن سينا

معناي زندگي يكي از مهم ترين مسائل وجودي انسان است، كه همواره در پس زمينه ذهن عموم انسانهاو پيش درآمد كار خواصّ آنان از فلاسفه و روانشناسان بوده است. در اين ميان ابن سينا به عنوان يك فيلسوف وجودي، از اين مسئله چشم پوشي نكرده، همواره در سراسر آثار خود مي كوشد تا تبييني معقول و واضح از معناي زندگي ارائه كند. از ميان سه كاربرد اصلي لفظ معنا ، يعني هدف، ارزش و كاركرد، تمركز اصلي ابن سينا بر دست يابي به هدف زندگي است. اين مقاله مي كوشد تا با روش توصيفي- تحليلي - مقايسه اي، و از زاويه اي نو، اين مسئله را در سه اثر تمثيلي حيّ بن يقظان، رسالة الطّير و سلامان و ابسال مورد بررسي قرار دهد. در نگاه ابن سينا شناخت معناي زندگي و دست يابي به هدف آن، راهي بس دشوار و پر مانع است، كه گاه از آن موانع به دوستان ناباب (در حي بن يقظان) و گاه به دام و دانه وغل و زنجير (در رسالة الطير) و گاه به طنّازان عشوه گر (در سلامان و ابسال) تعبير مي كند. شيخ تنها راه رهايي از اين اوضاع ناگوار و دست يابي به هدف را در حركتي آگاهانه، مبارزه اي مستمر و نگاهي دقيق به دور دستهاي حيات بشري جستجو مي كند.