بررسي فقر و محروميت و آسيب هاي آن بر قشر آسيب پذير وكودكان در خانواده، در ديوان پروين اعتصامي

خانواده در بين تمام جوامع بشري به عنوان اساسي ترين نهاد اجتماعي، زير بناي جوامع و منشأ فرهنگ ها و تمدن ها محسوب مي شود. در اين ميان تمام سعي و تلاش اين نهاد، كه ستون هاي اصلي آن پدر و مادر هستند، براي خوشبختي و سرافرازي فرزندان است، ولي در اين بين تنها تلاش خانواده كافي نيست، چرا كه خانواده در اجتماعي مي زيد كه سياست- هاي خاص اقتصادي و سياسي زمامداران آن زمانه مي تواند در بازدهي تلاش هاي آن ها بسيار مؤثر باشد. در ديوان سراسر موعظه ي پروين اعتصامي، گاه شاعر با كمك دختركي بي پدر و گاه از زبان پسركي فقير رنج كشيده و يا پيرزني گوژپشت، رنج و ستم و محروميت اين قشر آسيب پذير را بيان مي دارد وگاه با نهايت بي پروايي و بدون هيچ واسطه اي به سرزنش رنجبران و ظلم پذيري آنان مي پردازد تا از اين رهگذر بتواند براي آنان روشنگري دلسوز باشد. او بيش تر به فقر اقتصادي طبقات محروم پرداخته و در عين حال نگاهي هم به فقر فرهنگي حاصل از آن داشته است، در اين ميان كودكان گروه آسيب پذيري هستند كه ناخواسته بيش ترين لطمه را پذيرا مي باشند. در اين مقاله كه به شيوه- ي توصيفي و تحليلي بنابر مطالعات كتابخانه اي تنظيم شده است، تلاش نويسنده بر اين است كه ديدگاه شاعر توانمند و معاصر ايراني- پروين اعتصامي- را در خصوص آسيب هايي كه بر اثر سياست هاي نادرست زمامداران و پديد آمدن فقر (مادي و فرهنگي) منتج از آن،كه نهاد خانواده و به خصوص كودكان و كهن سالان ( قشر آسيب پذير) را تحت الشعاع خويش قرار مي دهد، بيان كند.