فرايندهاي دانش در سازمان هاي مجازي / شبكه-‏اي

تأكيد اين تحقيق بر روي كاري است كه مستلزم دامنه اي از مرزهاي سازماني سنتي است ‏‏(كاركرد، واحد كسب و كار، سازمان) كه نوعاً به لحاظ جغرافيايي پراكنده بوده و استفاده ‏وسيع از ‏ را براي تسهيل تعاملات بكار مي برند. در سال ۱۹۸۶ ميلادي، موشووتيز ‏اولين بار اصطلاح سازمان مجازي را به كار برد. پس از آن نويسندگان ديگر اصطلاحات ‏گوناگوني براي توضيح اين شكل جديد از سازمان هاي شبكه اي ارايه كردند. در ادبيات ‏موضوع سازمان هاي مجازي، مجازي را توانايي سازمان جهت هماهنگي مزيت هاي رقابتي ‏اساسي از طريق طراحي فرايندهاي كسب و كار و داراي ارزش افزوده و تحت اختيار ‏درآوردن حوزه هاي داخلي و خارجي كه باعث برتري مي گردد و در نتيجه بدست آوردن ‏ارزش بالاتر در بازار تعريف مي كنند. ‏ ‏ سازمان هاي مجازي، به صورت موقت، براي تركيب و به كارگيري توانايي هاي خاص ‏اعضاي آن سازمان ها به وجود آمده و باعث افزايش بهره وري و استفاده سريع از فرصت هاي ‏خاص براي ارائه محصولات يا خدمات خاص مي شود و معمولاً بعد مسافت به وسيله ‏تكنولوژي اطلاعات جبران مي شود. با اين وجود، عناوين مختلف براي توصيف چنين كاري ‏به كار مي رود كه شامل سازمان مبتني بر شبكه (شبكه محور)، كار مجازي و كار پخش ‏شده (پراكنده) مي باشد. براي مثال، آهوجا و كارلي (742،1999) سازمان مجازي را به ‏عنوان يك سازمان پراكنده به لحاظ جغرافيايي مي دانند كه اعضاي آن داراي علايق و يا ‏اهداف مشترك بلندمدت هستند و كار خودشان را از طريق فناوري اطلاعات و ارتباطات ‏انجام مي دهند. ‏