بررسي مقايسه‌اي تاثير خودگفتاري آموزشي بر يادگيري مهارت هاي حركتي ظريف و درشت

هدف از انجام اين تحقيق بررسي مقايسه‌اي خودگفتاري برمهارتهاي حركتي ظريف و درشت است. طرح تحقيق حاضر از نظر روش نيمه تجربي و كاربردي و طرح حاوي پيش آزمون- پس آزمون با چهار گروه آزمايشي وكنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهرستان مياندوآب با دامنهء سني 15-11 تشكيل مي دهند. ازاين جامعه تعداد 48 نفرتحت شرايط گفته شده به عنوان نمونهء تحقيق انتخاب وبه طورتصادفي ساده در چهارگروه مساوي تقسيم شدند. شيوه اجراي پژوهش به اين صورت بود كه پس از انتخاب آزمودني‌ها و آموزش وتمرين اوليه در جلسه اول صورت گرفت، تمامي آزمودني‌ها درپيش آزمون كه براساس آزمون پرتاب بسكتبال و دارت انجام شد، شركت كردند. درهرجلسه فراگيران ابتدا گرم مي كنندوسپس عبارات خودگفتاري براي گروه تجربي يادآوري مي شد. بين دسته كوشش ها دو دقيقه استراحت درنظرگرفته شد. براي اطمينان از ميزان استفاده از خودگويي گروههاي تجربي، پرسش« چند بارعبارات خودگفتاري رادرطول تمرين پرتاب استفاده كرديد؟پرسيده شد. ازگروه كنترل نيز اين پرسش را كه « آيا درهنگام تمرينات پرتاب به چيزي فكر مي كردند؟ اگر بلي به چه چيزي؟ » پرسيده مي شد براي تعيين ميزان استفاده ازخودگفتاري از مقياس ده ارزشي استفاده شد. آزمون اكتساب بلافاصله پس از آخرين جلسه تمرين و مشابه با پيش آزمون اجراخواهدشد. يك هفته بعد آزمون يادداري و انتقال انجام گرفت. در آخر براي تجزيه تحليل داده ها ازآزمون تحليل واريانس مكرر از نرم افزار Spss بانسخه22 درسطح معني دار با آلفاي 05 /0 استفاده شد. نتايج نشان داد كه تاثير خودگفتاري بر يادگيري مهارت هاي حركتي ظريف بيشتر از يادگيري مهارت هاي حركتي درشت است.