بررسي تاثير درصد پوزولان زئوليت و نسبت آب به سيمان روي ضريب سن بتن واقع در ناحيه جزرومدي و پاششي جزيره قشم

امروزه سازه هاي بتن‌مسلح نقش بسيار مهمي در زيرساخت هاي هر جامعه اي دارند. بنابراين شرايط و عملكرد اين سازه‌ها از اهميت ويژه اي برخوردار است. نفوذ يون كلريد به داخل بتن در محيط‌هاي دريايي و خورنده مانند آب‌هاي خليج‌فارس و جزيره قشم، عامل اصلي در خوردگي ميلگرد در سازه‌هاي بتن‌مسلح مي‌باشد. زئوليت به عنوان پوزولان جايگزين سيمان در طرح اختلاط بتن، موجب كاهش نفوذپذيري بتن و افزايش دوام بتن در سازه‌هاي بتن مسلح در مناطق خورنده به منظور كاهش پتانسيل خوردگي ميلگرد در بتن نقش به سزايي دارد. نفوذ يون كلريد به داخل بتن بر قانون دوم انتشار فيك استوار است كه در اين تحقيق از مدلي تجربي براي ضريب انتشار يون كلريد در بتن حاوي زئوليت و بتن بدون پوزولان با نسبت‌هاي آب به سيمان مختلف واقع در ناحيه جزرومدي و پاششي جزيره قشم، به صورت تابعي از زمان رويارويي بتن در محيط كلريدي، دما، نسبت آب به سيمان و مقدار زئوليت استفاده شده است. در اين تحقيق به منظور برقراري ارتباط بين مدل ضريب انتشار در ناحيه جزرومدي و ناحيه پاششي، ضريب سن بتن مورد بررسي قرار گرفته است. ضريب سن بتن، عدد توان در تابع زمان در فرمول تجربي ضريب انتشارپذيري يون كلريد در بتن مي‌باشد. نتايج حاكي از آن است كه ضريب سن بتن در ناحيه پاششي به صورت تابعي خطي از ضريب سن بتن در ناحيه جزرومدي در آزمونه‌هاي با نسبتهاي آب به سيمان مختلف و حاوي زئوليت بدست آمده است. همچنين، ضريب سن بتن با افزايش درصد زئوليت در آزمونه‌هاي حاوي پوزولان زئوليت و افزايش نسبت آب به سيمان در آزمونه‌هاي با نسبت‌هاي آب به سيمان مختلف در ناحيه جزرومدي با تغييرات اندكي، افزايش و در ناحيه پاششي با تغييرات اندكي، كاهش مي‌يابد.