بررسي مقايسه اثر دو نوع فرود از سراشيبي با استراحت و بدون استراحت بر شروع تاخيري درد عضلاني، آنزيم كراتين كيناز و توان كوهنوردان آماتور

مقدمه: آسيب عضلاني ناشي از ورزش اغلب ناشي ار انقباضات اكسنتريك است. شروع تاخيري درد عضلاني متداولترين پاسخ به ورزش است كه به دنبال ورزشي غير عادتي يا ورزش هايي كه بار اكسنتريك قابل توجه و سنگيني را به عضلات وارد مي كنند، تجربه مي شود. به علاوه حضور آنزيم هاي عضلاني در پلاسما(آنزيم كراتين كيناز) به طور معمول به عنوان نشانگري از برخي فرم هاي آسيب عضلاني يا به دنبال ورزش در افراد سالم آورده مي شود. اين تغييرات پيامدهايي را براي انجام حركات مهارتي به دنبال دارد. هدف از اين تحقيق بررسي مقايسه اثر دو نوع فرود از سراشيبي با استراحت و بدون استراحت بر شروع تاخيري درد عضلاني، آنزيم كراتين كيناز و توان كوهنوردان آماتور مي باشد. روش شناسي: اين تحقيق نيمه تجربي بر روي 20 نفر از كوهنوردان آماتور با ميانگين سن34/5+- 8/29 با سابقه فعاليت حداقل 5 سال كه به طور تصادفي به دو گروه فرود با استراحت و بدون استراحت تقسيم شدند، انجام شد. هر دو گروه از مسيري با ارتفاع 970 متر از سطح دريا، طول 7000 متر و متوسط شيب 27 درجه با سرعت يكسان فرود آمدند. گروه بدون استراحت و با استراحت مسير را به ترتيب در زمان 140 و 170(هر 20 دقيقه با 5 دقيقه استراحت) دقيقه به پايان رساندند. دو روز قبل، بلافاصله و 24 ساعت بعد از فرود ميزان شروع تاخيري درد عضلاني و توان آزمودني ها اندازه شد و نمونه خون براي اندازه گيري آنزيم كراتين كيناز جمع آوري و مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: نتايج تحليل واريانس با اندازه گيري تكراري نشان داده است كه اثر زمان در مقدار CPK معنادار بوده است، بطوري كه در گروه فرود با استراحت از مرحله پيش آزمون به مرحله بلافاصله بعد از فرود اندكي كاهش و 24 ساعت بعد از فرود اين روند كاهش ادامه داشت(p 0.05)، در صورتي كه در گروه فرود بدون استراحت، از مرحله پيش آزمون به مرحله بلافاصله بعد از فرود افزايش معني دار و در مرحله 24 ساعت بعد از فرود اندكي كاهش داشته است(p 0.05). البته در مقايسه تغييرات بين گروهي تفاوت معني داري نداشته است(p=0.149). در شاخص خستگي DOMS اگرچه اثر گروه معني دار نبوده است(p=0.054) ولي اثر زمان معني دار بود(p=.028). ميزان تغيير اين تغييرات در گروه با استراحت اندك و در گروه بدون استراحت افزايش بيشتري داشت. نتايج ميزان متوسط پرش عمودي نشان داده است كه اگرچه اثر گروه معني دار نبوده است(p=.110) ولي اثر گروه در اين متغير معني دار بوده است(p=0.001). روند كاهش ركورد پرش عمودي در هر دو گروه مشاهده شده است ولي اين تغييرات از مرحله بلافاصله بعد از فرود تا 24 ساعت بعد از فرود در گروه بدون استراحت بيشتر بود. بحث و بررسي: فرود با استراحت در مقايسه با فرود بدون استراحت باعث كاهش نشانگرهاي آسيب هاي عضلاني شد و توانايي عملكرد مهارتي كمتر كاهش يافت. اين تغييرات موجب مي شود تا افراد در روزهاي بعد از فعاليت عملكرد بهتري داشته باشند.