مطالعه و بررسي اثر باز توزيع لنگر در سازه هاي بتن مسلح (كدA94)

آزمايشات نشان مي دهد كه يك سازه نامعين يا يك تير سراسري بتن آرمه، با رسيدن لنگر در مقطع بحراني به حد نهايي، دچار خرابي نمي شود؛ بلكه اگر سازه از شكل پذيري كافي برخوردار باشد، باز توزيع لنگر و تنش در اعضاي خمشي، با توسعه مفصل پلاستيك در مقاطع بحراني آنها ايجاد مي گردد. اين امر سبب مي شود كه ساير نقاط تير به مقاومت و ظرفيت نهايي خود برسند. به علاوه، باز توزيع لنگر به طراحان اجازه مي دهد كه نمودار لنگر به دست آمده از تحليل الاستيك را اصلاح نمايند. اين كار به طور معمول با كاهش لنگر منفي در وجه تكيه گاه و افزايش لنگر مثبت در وسط دهانه تير همراه است. در اين مقاله سعي شده كه مساله باز توزيع لنگر تحت اثر بار ثقلي و بار زلزله در سازه هاي بتني بررسي شود. براي تعيين ميزان چرخش پلاستيك مورد نياز از مباني نظري ساده كار مجازي استفاده شده، و اثر تشكيل دو مفصل در طرفين تكيه گاه و نيز اثر وجود ستون در گره در نظر گرفته شده است، با استفاده از روش هاي نظري، روابط تجربي و نتايج آزمايشگاهي ظرفيت چرخش پلاستيك تعيين شده و اثر عوامل مختلفي از جمله نسبت سختي اعضا،ترك خوردگي، نوع بار، نوع سازه، مقاومت بتن، نسبت لاغري، نسبت آرماتورهاي طولي و عرضي بر باز توزيع مجاز مطالعه شده است. در اين تحقيق نشان داده مي شود كه ميزان مجاز تحت اثر بار هاي لرزه اي حداقل به اندازه مجاز براي بار ثقلي معتبر مي باشد.