فرآيند تامين امنيت افراد پس از زلزله در بافت‌هاي تاريخي

نياز جوامع به فضاهاي امن در سايه‌ حوادث طبيعي، از جمله مسائلي است كه به سبب افزايش چشمگير اين حوادث، تفكر بشر را به خود معطوف كرده است. زلزله به عنوان مخرب‌ترين بلاياي طبيعي، به ويژه در كشور ايران كه داراي موقعيت خاص جغرافيايي و بافت غالبا فرسوده است، هرساله جان عده‌ي بيشماري را مي‌گيرد و افراد زيادي را بي‌خانمان مي‌كند. بافت‌هاي تاريخي به منزله‌ي قسمتي از سيستم شهري كه از لحاظ كالبدي و مورفولوژيك داراي ارزش هستند عمدتا به سبب قدمت زياد و در صورت عدم توجه، به بافت‌هاي فرسوده تبديل مي‌شوند و لذا توانايي مقابله با حوادث نابهنگام طبيعت را ندارند. بروز سانحه و پيرو آن از دست دادن سرپناه افراد آسيب‌ديده را بر آن وا مي‌دارد كه به موجب احساس ترس و ناامني زيست‌گاه خود را ترك كنند و يا در صورت احساس امنيت در همان منطقه مستقر شوند. در زمان رخداد حادثه، مشكل عمده‌ي افراد و ارگان‌ها بحث وجود امنيت در كنار ديگر تمهيدات براي امدادرساني مي‌باشد. در اين ميان تامين امنيت در بافت‌هاي تاريخي به سبب آسيب‌پذيري زياد اين مجموعه، تراكم جمعيتي موجود و عدم وجود امكانات و زيرساخت‌هاي لازم از نكات حائز اهميت است كه مي‌تواند باعث كاهش ضايعات و تلفات ‌گردد. بر اين اساس شناخت الزامات شهرسازي، روان‌شناختي و زيست‌محيطي مي‌تواند موجب حصول اطمينان از عدم وقوع ناهنجاري‌هاي اجتماعي و سواستفاده از بي‌نظمي‌هاي ناشي از حوادث ‌گردد. پژوهش پيش رو با هدف ارائه‌ي راهكارهايي جهت افزايش ابعاد امنيتي- اجتماعي اسكان پس از زلزله در بافت‌هاي تاريخي به صورت نظري و با روش مطالعات كتابخانه‌اي و اسنادي تنظيم شده است و سعي بر آن دارد با بررسي نقش مديريت بحران و شهرسازي در القاي احساس امنيت و به منظور كاهش خسارات جاني و مالي و تسريع بهبودي روحي و جسمي، آرامش خاطر جوامع در رويارويي با حوادث طبيعي را تضمين كند