بررسي نقش فاكتورهاي معماري بومي در صنعت گردشگري

در دنياي امروز صنعت گردشگري يكي از مهم‌ترين بخش هايي است كه با وجود جاذبه هاي طبيعي، اقليم هاي متفاوت جغرافيايي به همراه ميراث و تمدن بشري دست مايه‌هاي گرانقدري است كه مي تواند تحولات بنيادين در عرصه مختلف به همراه داشته باشد. با اين وجود فرهنگ ها، شامل آداب و رسوم و افكار مردم، جاذبه‌هاي اصلي هستند كه گردشگر مي آورند. ايران در طول تاريخ همواره يكي از مراكز اصلي هنر بوده است و معماري به عنوان مستقيم ترين تجلي فرهنگ ايران بوده است، اين ارزش‌هاي بي زمان معماري ايراني، مهم‌ترين عامل در گردشگري به شمار مي‌آيند، چرا كه معماري هر قوم و ملتي برگرفته از محيط جغرافيايي آنان بوده است. در معماري سنتي ايران بناها با توجه به هويت و فرهنگ ايراني و قومي شكل گرفته اند و هيچگاه تركيب و معماري بنا بر خلاف باورهاي فرهنگي، ديني و قومي مردم آن ناحيه نبوده است. آن‌چه بدان پرداخته خواهد شد اين است كه، اصولي كه در معماري سنتي و بومي اين مرز و بوم در اقليم هاي مختلف رعايت مي شد، خود مويد تأثير صحيح فرهنگ، دين و سنت هاي مردم ايران بر چگونگي ساخت و ساز و معماري در سده هاي پيشين بوده است. اين تحقيق به دنبال پاسخگويي به اين سوال است كه معماري بومي داراي چه ويژگي هايي است كه موجب جذب گردشگري مي گردد. اين تحقيق با هدف بر روي ارتباط ميان معماري بومي و گردشگري در بستر جغرافياي ايران به روش اسنادي و كتابخانه اي البته تحليلي و توصيفي صورت پذيرفت و سعي بر اين است كه به چگونگي تأثير اين نوع معماري كه در واقع مظهر تجلي عيني انديشه هاي انسان مي باشد در جذب گردشگري پرداخته شود. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه روش ها و راهكارهاي مختلفي براي توسعه صنعت گردشگري از طريق ايجاد ارتباط با معماري بومي وجود دارد كه در اين تحقيق به بررسي راهكارهاي آن پرداخته خواهد شد.