سنجش كيفيت زندگي در بافت‌هاي فرسوده شهري (نمونه موردي‌: محله نوغان مشهد)

شهر به عنوان بستر زيست انسان شهرنشين، نيازمند تامين استانداردهايي است كه در يك نگاه مـي‌تـوان آن را استانداردهاي كيفيت زندگي ناميد. امروزه بهبود كيفيت زندگي هدف اصلي عمده‌ي برنامه ريزي‌هاست كه توسط انديشمندان حوزه‌ي شهري تهيه مي‌شود وجود مشكلاتي مانند ضعف منابع درآمدي، فقدان وسايل حمل‌ونقل عمومي و خصوصي، نبود فرصت‌هاي شغلي مناسب،خدمات و سلامت، مسكن نامناسب، مشكلات و آسيب هاي ناشي از نابرابري‌هاي اجتماعي و غيره، محلات شهري را با چالش‌هايي مواجه ساخته است. به خصوص محلات فرسوده شهري كه به دليل فرسودگي كالبدي، اجتماعي و اقتصادي داراي ناپايداري مكاني-فضايي هستند و برنامه ريزي براي ارتقاء كيفيت زندگي اين بافت ها اجتناب ناپذير است. براين اساس هدف پژوهش حاضر، شناخت وضعيت كيفيت زندگي در بافت فرسوده محله نوغان مشهد و عوامل موثر بر آن است. بدين منظور روش مقاله حاضر، توصيفي-تحليلي است و براي گردآوري داده ها از روش پيمايشي (توزيع پرسشنامه مردمي) بهره گرفته شده است. همچنين براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزارBSC Designer ، SPSS،Expert Choice استفاده شده است و از روش سلسله مراتبي AHP براي وزن دهي معيارهاي كيفيت زندگي و از روش كارت امتياز متوازن براي مشخص شدن ميزان نهايي كيفيت زندگي در محله نوغان استفاده شده است. از يافته هاي اصلي تحقيق شناسايي معيارهاي كيفيت زندگي در بافت هاي فرسوده و شاخص هاي آن مي باشد كه براساس پرسشنامه كارشناسي تهيه شده، معيار كيفيت اوقات فراغت با وزن 0.160 مهمترين عامل و معيار كيفيت اشتغال با وزن 0.040 ضعيف ترين عامل مي باشد. از ديگريافته ها ميتوان گفت، ميزان كيفيت زندگي بافت فرسوده محله مطالعاتي 37.50 درصد مي باشد كه در اين بين معيار دسترسي به زيرساخت هاي شهري با 52.08 درصد بهترين وضعيت و معيار كيفيت اشتغال با 24.80 درصد ضعيف ترين وضعيت را به خود اختصاص داده اند.