نماي ايراني– نماي عميق (شفافيت در معماري اسلامي ايران)

پس از شكل گيري موضوعي به نام شفافيت در معماري مدرن و گسترش آن، رويكردهاي متفاوتي در رابطه با انواع شفافيت مطرح گرديد كه يكي از مهم ترين آنها رويكرد كالين رو و اسلوتسكي (1963)، در دسته بندي شفافيت به دو نوع واقعي و پديداري است و براي تمييز هر كدام ويژگي هايي بر مبناي كيفيت سازماندهي فضايي ارائه شده است. پس از آن نيز در معماري پست مدرن و معاصر ، اين موضوع مورد توجه قرار گرفته و مصاديقي در معماري غرب و معماري معاصر ژاپن نيز يافته است . در اين ميان، اين مسئله طرح مي شود كه معماري ايران چگونه برداشتي از اين مفهوم را ارائه كرده است و در اين طبقه بندي به كدام رويكرد نزديك تر است. اين مقاله كه از نوع توصيفي - تحليلي مي باشد و اطلاعات آن از طريق مطالعات كتابخانه اي و روش اسنادي جمع آوري شده است، سعي دارد تا با مقايسه نگرش ها و بررسي تطبيقي اثار به تبيين نوع شفافيت در معماري ايراني بپردازد ، همچنين روش هاي تحقق ان را استخراج نمايد. اين مقاله در انتها نشان خواهد داد كه شفافيت در معماري ايران متفاوت از برداشت مهندس ميرميران بوده و بيشتر به نوع دوم شفافيت بر مبناي طبقه بندي كالين رو منطبق است و مفاهيمي نظير نماي عميق و لايه بندي فضا را به عنوان الگوهاي قابل طرح در فضاي معماري معاصر ارايه مي كند.