فضاهاي هوشمند تعاملي، رويكردي نوين در ارتقاي كيفي فضاهاي عمومي شهري

فناوري هاي نوين امروزه بخش مهمي از زندگي فردي و اجتماعي ما را متاثر كرده است. فضاهاي عمومي شهري نيز به عنوان ظرف زندگي مدني دگرگوني هاي بنياديني را تجربه مي كنند. طراحان شهري مي توانند با استفاده از ظرفيت هاي اين فناوري ها در حل مسائل و چالش هاي پيش رو از شيوه هايي خلاقانه تر و اثر بخش تر استفاده كنند. در اين راستا، اين مقاله به فناوري هاي تعاملي مي پردازد و در تلاش است تا با معرفي جايگاه و قابليت هاي آن در طراحي، بازطراحي و برنامه دهي فضاهاي عمومي شهري؛ در مواجهه با چالش عدم كارايي مناسب فضاهاي عمومي شهري در برقراري تعاملات اجتماعي موثر بين كاربران، چارچوبي را بر اساس فناوري هاي تعاملي ارائه نمايد. چارچوبي كه تحقق پذيري ايده آل آن بر اساس تعامل بين طراحان شهري، برنامه نويسان علوم كامپيوتر، روانشناسان و گرافيست هاي محيطي شكل مي گيرد. فناوري هاي هوشمند تعاملي در تركيب با فضاهاي شهري، دو گونه فضاي هوشمند تعاملي نمايشي و گسترده را شكل مي دهند كه هر يك ويژگي هاي مختص به خود را دارد. اين چارچوب تعاملي در تلاش است تا با شناسايي گونه ي مناسب فضاهاي هوشمند تعاملي براي محدوده ي طراحي، و همچنين تعيين مدت زمان، تعداد افراد و نوع مرزبندي تعامل، طراح را در طراحي فضاي هوشمند تعاملي در تناسب با هدف طراحي ياري دهد. در نهايت يافته هاي مطالعه بر روي نمونه موردي ميدان جانباز، در مشهد به عنوان يكي از ميادين شهري با لبه هاي فعال تجاري به آزمون گذاشته شده است تا قابليت هاي چارچوب معرفي شده به صورت عيني تر و كاربردي ترتا مرحله ي طراحي سناريو معرفي شود. در نتيجه ي اين پژوهش فضاي شهري ميدان جانباز به قلمرويي اجتماعي با قابليت هاي محيطي جهت رفع نيازهاي اجتماعي كاربران مختلف آن تبديل مي شود.