خوانشي تطبيقي بر نحوه تجلي مفهوم زمينه گرايي در بافت هاي تاريخي در مصاديق داخلي و خارجي

تلاش براي احياء، بازآفريني و ايجاد پيوند بين بافت هاي تاريخي و بافت هاي جديد ساير بخش هاي شهري، نه تنها با هدف حفاظت از اين بافت ها و تقويت تعامل و عملكرد آنها، بلكه جهت پاسخ به نيازهاي شهري همواره مطرح بوده است. مداخله در اين بافت ها مي تواند از طريق حضور بناهاي ميان افزا و ساختارهاي جديد در زمينه تاريخي بافت هاي مذكور با هدف افزايش كارايي آنها صورت پذيرد كه با توجه به ميزان بالاي اهميت و حساسيت موضوع، چنين برخوردي نيازمند به كارگيري رويكرد زمينه گرايي با مفهوم تاكيد بر زمين مداري و پيوند محيط با فضا در روند طراحي هاي جديد مي باشد. با توجه به ضرورت مطرح شده پژوهش حاضر بر آن است تا نحوه تجلي رويكرد زمينه گرايي در حضور ساختار هاي جديد در بافت هاي تاريخي را در مصاديق معماري داخلي و خارجي مورد مطالعه قرار داده و بر همين اساس با به كارگيري روش توصيفي تحليلي، ابتدا به كمك مطالعات كتابخانه اي در چارچوب نظري پژوهش به استخراج اصول طراحي زمينه گرا در بافت هاي تاريخي پرداخته و سپس به كمك اصول مستخرج به مطالعه نمونه هاي موردي داخلي و خارجي و مقايسه تطبيقي نتايج حاصل از نحوه تامين اين اصول در مصاديق خواهد پرداخت. نتايج پژوهش حاضر حاكي از آن است كه نمونه هاي داخلي در تلاش بوده اند اصول طراحي زمينه گرا را حدالامكان در تمامي ابعاد مورد توجه قرار داده و اين در حالي است كه نمونه هاي خارجي ابتدا اصول مرتبط با بعد تاريخي را در اولويت قرار داده (83.33%) و سپس به تريب بعد كالبدي (80%)، بعد اجتماعي فرهنگي (75%) را مورد توجه قرار داده اند. عدم توجه به بعد زيست محيطي در نمونه هاي خارجي مي تواند دلالت بر اهميت اين بعد در اصول اوليه معماري ايراني داشته باشد.