بررسي تطبيقي نقوش فرش دست بافت با كاشي كاري بناهاي اصفهان در دوره صفويه (با تأكيد بر نقوش اسليمي و ختايي)

شهر اصفهان يكي از مناطق برجسته در حوزه هنرهاي سنتي و صنايع دستي به خصوص فرش دست بافت است. فرش اين شهر به دليل داشتن شاخصه هايي نظير طرح و نقش مختص به خود جايگاهي ويژه در دنياي هنر و صنعت فرش در تمام ادوار به خصوص در دوره صفويه داشته است. در زمينه كاشي كاري، دوران صفويه را مي توان به جرات دوران شكوفايي و شكوه اين هنر لطيف دانست. البته آنچه در اين پژوهش مدنظر است نزديكي هرچه بيشتر نقوش فرش اصفهان با كاشي كاري بناهاي اين شهر در دوره صفويه است. كه به طور حتم اشتراكات ويژه اي در طرح و رنگ و نقش آن ها ديده مي شود. به خصوص در بناهاي شاخص همچون مسجد شيخ لطف الله و مسجد شاه اصفهان. در اين مقاله دو نمونه از نقوش اصلي فرش و كاشي كه از نظر كيفيت بصري با يكديگر نقاط اشتراك ويژه اي دارند انتخاب و بررسي شده است. همچنين جايگاه فرش دستباف در دوره صفويه و ديدگاه دنيا نسبت به اين هنر اصيل اصفهان بررسي شده است. به نظر مي رسد در اين اشتراك طرح و نقش بين كاشي كاري و فرش هدف خاصي مدنظر طراحان بوده است. اين مقاله با اين اميد دنبال شده است تا ضمن بررس نقوش، هدف از به كارگيري نقوش مشترك فرش و معماري اصفهان هويدا شود. پژوهش حاضر به كمك روش ميداني كتابخانه اي تهيه شده است و از نوع تحليلي - توصيفي است.