بررسي راهكارهاي اقليمي معماري سنتي در اقليم گرم و خشك ايران با تاكيد بر استطاعت پذيري (نمونه موردي: خانه امينيان كرمان)

از ديرباز در معماري، توجه به اقليم، جزئي از معماري سنتي بوده است. معماري اقليمي با توجه به خصوصيات اقليم هر منطقه شكل مي گيرد تا با راهكارهايي جهت تامين آسايش ساكنين گامي بلند بردارد و در مصرف انرژي كه يكي از ضروريات زندگي امروزي است، به طرز چشمگيري صرفه جويي شود. مسكن قابل استطاعت از نقطه نظر برنامه‌ريزي مسكن، بيشتر به خانه هاي قابل سكونت با امكانات مناسب و استفاده از ابزار با كيفيت محلي تاكيد مي كند، همچنين مفهوم مسكن قابل استطاعت يكي از ابزارهاي توسعه پايدار است. به همين دليل معماري اقليمي را مي توان معماري استطاعت پذير ناميد. هدف اصلي اين مقاله بررسي راهكارهاي طراحي معماري به كار رفته در معماري سنتي اقليم گرم و خشك و بررسي تاثير آن بر افزايش استطاعت پذيري مسكن مي باشد. روش تحقيق مورد استفاده از نوع راهبردهاي تركيبي (تحليل محتوا متن، توصيفي از نوع نمونه موردي) مي باشد، كه ابتدا منابع معتبر مطالعه و سپس خانه امينيان با توجه به راهكارهاي اقليمي بررسي مي شود. راهكارهاي طراحي اقليمي در اين عصر مي تواند جهت كمتر شدن استفاده از انرژي هاي تجديدناپذير و كاهش آلودگي هاي محيط زيست و همچنين كاهش مصرف انرژي در مسكن و استطاعت پذيري مسكن كمك قابل ملاحظه اي كند. اين راهكارها شامل: جهت گيري مناسب ساختمان، فرم و بام متناسب با اقليم، استفاده از مصالح بومي، درونگرايي و حياط مركزي، تهويه طبيعي، استفاده از حوض و گياه در حياط، انعطاف پذيري، احداث زيرزمين و ... مي باشد.