تلفيق هويت و تكنولوژي در معماري كشورهاي عربي منطقه؛ مروري بر سير تحول تكنولوژي ساخت در كشورهاي عربي از 1900 تا امروز

اين نوشتار با هدف شناخت ارتباط ميان رويكردهاي هويتي و تكنولوژي ساخت در كشورهاي عربي منطقه با شيوه بررسي تاريخي و محتوايي نمونه‌هاي معماري كشورهاي منطقه را مورد بررسي قرار مي‌دهد. اين نوشتار با بررسي و طبقه‌بندي آثار معماري در كشورهاي عربي منطقه در دوران مدرن از سال 1900 در سه بازه زماني به بررسي و تحليل ارتباط معماري و تكنولوژي ساخت مي‌پردازد. در اين مسير نمونه‌هايي از كشورهاي پيشرو در صنعت ساخت در منطقه از جمله مصر، اردن، لبنان، سوريه، عراق و همينطور كشورهايي چون كويت، عربستان صعودي و امارات متحده عربي مورد توجه قرار مي‌گيرد. در اين بين مولفه‌هاي متعددي از جمله آموزش معماري در اين كشورها، سياست هاي ملي، تحولات اقتصادي، رويكردهاي معماري و فرهنگي و جريان‌هاي اجتماعي به عنوان بازيگراني كه در سير تحول صنعت ساخت در كشورهاي منطقه نقش بازي مي‌كنند نيز مورد توجه قرار مي‌گيرد. نتايج مطالعات پس از ترسيم سير تحول پيوند تكنولوژي و صنعت ساخت با رويكردهاي معماري را در قرن 20 و اوايل قرن 21 در كشورهاي مسلمان (كشورهاي عربي منطقه خاورميانه)، نشان مي دهد كه اگرچه گرايش به معماري و تكنولوژي ساخت بومي در ميان معماران بومي منطقه همواره به عنوان يك گرايش مطرح در دهه‌هاي پيشين مطرح بوده است، و همچنين دستاوردهاي قابل قبولي در تلفيق معماري بومي با تكنولوژي هاي روز در منطقه شكل گرفته، اما رويكردها و سلايق عمومي غالب در استفاده از معماران و شركت‌هاي بزرگ بين‌المللي، كشورهاي منطقه را به عنوان پذيرنده صرف محصول مطرح كرده و به جزء معدود پروژه‌هاي سال‌هاي اخير تلاشي در ارتقاء سواد سازندگان بومي صورت نگرفته است.