عوامل بازدارندهي يكپارچهسازي اراضي (مطالعهي موردي : شهرستان بهار استان همدان)

خردي و پراكندگي اراضي مزروعي يكي از مشكلات بنيادي بخش كشاورزي كشور به شمار ميرود. براي مقابله با پيامدهاي سوء ناشي از اين پديده، يكپارچهسازي اراضي و ايجاد واحدهاي بهرهبرداري مناسب فني _ اقتصادي از اواسط دههي 40 تا كنون همواره مورد توجه بوده است. عليهذا آمار قطعات بهرهبرداريهاي كشاورزي با زمين حاكي از آن است كه در زمينهي يكپارچهسازي اراضي توفيق چنداني حاصل نشده است. هدف كلي پژوهش حاضر كه در زمرهي تحقيقات كاربردي بوده و در شهرستان بهار به صورت پيمايشي انجام يافته است، شناسايي و اولويتبندي عوامل بازدارندهي يكپارچهسازي اراضي به منظور دستيابي به راهكارهاي ممكن و مؤثر در جهت رفع آنهاست. جامعهي آماري مشتمل بر كارشناسان دست اندركار يكپارچهسازي اراضي بوده كه به تعداد 34 نفر سرشماري شدهاند. در جمعآوري دادهها و اطلاعات علاوه بر مشاهده و مصاحبه از پرسشنامهي ساختارمند به عنوان مهمترين ابزار تحقيق استفاده شده است. بر مبناي نتايج حاصل مجموعه عوامل بازدارندهي يكپارچهسازي اراضي مشتمل بر عوامل اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي، فني و اجرايي، و ساختاري بوده كه عموما در ارتباط با يكديگر هستند. عليهذا عوامل فرهنگي، مهمترين عوامل بازدارندهي يكپارچهسازي اراضي در شهرستان مورد مطالعه ميباشد و بعد از آن عوامل فني و اجرايي، ساختاري، اقتصادي و اجتماعي به ترتيب در رتبههاي بعدي قرار دارند.