رابطه پنج عامل بزرگ شخصيت با رضايت شغلي معلمان جنوب شهر تهران: نقش واسطه اي هويت اخلاقي

مقدمه: نيروي انساني يكي از مهم ترين سرمايه هاي انساني به شمار مي رود كه نقش مهمي در پيشرفت اقتصادي كشورها دارد. رضايت شغلي به عنوان متغيري تاثير گذار در عملكرد شاغلان به عنوان يك حالت هيجاني مثبت كه از ارزيابي خود شغل يا شرايطي شغلي به دست مي‏آيد. هدف از پژوهش حاضر تعيين رابطه پنج عامل بزرگ شخصيت با رضايت شغلي معلمان جنوب شهر تهران با نقش واسطه اي هويت اخلاقي بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگي بود. جامعه آماري كليه معلمان ناحيه 2 شهر ري منطقه 20 تهران در سال تحصيلي 96-95 را تشكيل دادند كه به روش نمونه گيري در دسترس تعداد 100 نفر به عنوان حجم نمونه معين شدند. براي جمع آوري داده ها از هويت اخلاقي توسط آكينو و ريد(2002)، پرسشنامه شخصيتي كاستا و مك كري(1992) و رضايت شغلي بري فيلد و روث(1951) استفاده شد. روش تجزيه تحليل داده ها ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون سلسه مراتبي بود. نتايج: يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه بين صفات شخصيت و رضايت شغلي رابطه وجود دارد. بين صفات شخصيت و هويت اخلاقي رابطه وجود دارد. بين هويت اخلاقي و رضايت شغلي رابطه وجود دارد. نتيجه گيري: با توجه به نتايج رگرسيون سلسله مراتبي مي توان نتيجه گرفت كه هويت اخلاقي در رابطة بين صفات شخصيت و رضايت شغلي نقش واسطه اي دارد. بنابر يافته ها مي توان گفت كه بخشي از اثر صفات شخصيت بر رضايت شغلي از طريق هويت اخلاقي تبيين مي شود.