اثر بخشي آموزش مهارت هاي ارتباطي بر ميزان جرات ورزي و سازش يافتگي پسران مدارس متوسطه يك

هدف از پژوهش حاضر تعيين تاثير آموزش مهارتهاي ارتباطي بر افزايش جرات ورزي و سازش يافتگي دانش آموزان پسر مقطع متوسطه يك شهر تهران بود. بدين منظور، با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي، از ميان مناطق تهران يك منطقه به صورت تصادفي انتخاب، و سپس از ميان مدارس متوسطه يك آن منطقه، دو مدرسه به صورت تصادفي انتخاب شد. در اين مدارس براساس نمره كسب شده در دو آزمون جرات ورزي لي و همكاران (1985) و سازش يافتگي سينها و سينگ (1993) از ميان 120 دانش آموز ، تعداد 30 دانش آموز انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. طرح پژوهش از نوع پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. پس از انجام پيش آزمون ، برنامه آموزش مهارت هاي ارتباطي طي 10 هفته، هر هفته 1 جلسه، به مدت 1.5 ساعت اجرا شد و در پايان از دانش آموزان پس آزمون گرفته شد. به منظور پيگيري تاثير آموزش مهارت هاي ارتباطي، پس از گذشت 25 روز، آزمون ها روي هر دو گروه مجددا اجرا شد. داده هاي بدست آمده با استفاده از آزمون آماري تحليل كواريانس چند متغيره مورد بررسي قرار گرفت . نتايج نشان داد كه ميزان جرات ورزي و سازش يافتگي آزمودنيها در پايان برنامه درماني افزايش يافت. نتايج آزمون پيگيري نشان داد كه تاثير آموزش، 25 روز بعد از اجراي آن نيز حفظ شده است. با توجه به يافته هاي پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت كه آموزش مهارتهاي ارتباطي، مي تواند موجب ارتقاء ميزان جرات ورزي و سازش يافتگي دانش آموزان شود.