نقش عضويت در شبكه‌هاي اجتماعي در پيش‌بيني نارضايتي زناشويي در دبيران شهرستان نيمروز

مقدمه وهدف: موضوع شبكه‌هاي اجتماعي مجازي در حوزه خانواده، به يكي از چالشي‌ترين مباحث اجتماعي مبدل شده است. معمولاً كاربران عضوشبكه‌هاي مجازي وقت كمتري را با اعضاي خانواده سپري مي‌كنند ودر نتيجه تعلقات و ارتباطات عاطفي آنها با اعضاي خانواده كمتر مي‌شود . ورود به حريم خصوصي افراد عامل مهم نارضايتي زوجين در اين شبكه‌ها مي‌باشد. استفاده افراطي از شبكه‌هاي اجتماعي باعث ايجاد تبعات مختلفي از جمله عوارض جسمي، اختلالات رواني و اختلافات زناشويي مي‌شوند. اين پژوهش به منظور بررسي نقش عضويت در شبكه‌هاي اجتماعي در پيش‌بيني نارضايتي زناشويي دبيران شهرستان نيمروز انجام شد. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع پيش‌بين بود و تعداد 103نفر از دبيران متاهل(زن،مرد) مقطع دوم متوسطه شهرستان نيمروز كه در سال تحصيلي 95-94 عضو شبكه‌هاي اجتماعي(مجازي)بودند به روش سرشماري انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه، اثرات عضويت در شبكه‌هاي اجتماعي مقيمي و لطيفي (1394)، و پرسشنامه تعارضات زناشويي ثنايي (1387) استفاده گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام تحليل شد. نتايج: نتايج نشان داد كه ابعاد عضويت در شبكه‌هاي اجتماعي با مؤلفه‌هاي تعارضات زناشويي رابطه معنادار داشت، چنان‌كه بعد فردي با «كاهش همكاري» و «كاهش رابطه جنسي» و «كاهش رابطه خانوادگي با خويشاوندان همسر و دوستان» و «كاهش ارتباط موثر»، بعداجتماعي با« كاهش ارتباط مؤثر» و بعد فرهنگي-اخلاقي با «كاهش رابطه خانوادگي با خويشاوندان همسر و دوستان» و «كاهش ارتباط موثر» داراي رابطه مثبت و معنادار بود. همچنين بعد فردي و بعد اجتماعي از ابعاد عضويت در شبكه‌هاي اجتماعي، مؤلفه‌هاي تعارضات زناشويي را پيش‌بيني كرد. بحث: با گسترش استفاده از تلفن‌هاي همراه هوشمند در بين افراد جامعه ضريب نفوذ شبكه‌هاي اجتماعي نيز افزايش يافته است. استفاده‌هاي نابجا و بيش از حد از شبكه‌هاي اجتماعي به عنوان پديده نوظهور آسيب‌هاي بنيادين بر نهاد خانواده مطرح است و در مواردي منجر به طلاق بين زوجين گرديده است. پيشنهاد مي‌گردد براي پيشگيري از آسيب اين شبكه‌ها كارگاه‌ها و نيز برنامه‌هاي متناسب از طرف دستگاه‌هاي متولي خانواده و نيز صدا و سيما برگزار گردد. همچنين نحوه استفاده درست از شبكه‌هاي اجتماعي توسط كليه افراد اجتماع از دوران كودكي تا بزرگسالي در برنامه‌هاي آموزشي و فوق برنامه در تمامي مقاطع تحصيلي در آموزش و پرورش و دانشگاه‌ها و نيز تمامي سازمان‌ها و ادرات قرار گيرد.