بررسي كاربرد مدل رگرسيون فازي امكاني در برآورد تراز سطح آب زيرزميني (مطالعه موردي: آبخوان نيشابور)

با توجه به جايگاه منابع آب زيرزميني به‌عنوان يك منبع آبي قابل‌استفاده و همچنين رو به كاهش و نظر به اهميت ويژهي آن در پايداري منابع آب نواحي خشك و نيمه‌خشك، مطالعه و مديريت مناسب آن مهم برشمرده ميشود. لازمه دستيابي به مديريت جامع و پايدار منابع آب زيرزميني، شناخت رفتار سيستم و پيش‌بيني نوسانات سطح آن در آينده مي‌باشد. دشت نيشابور ازلحاظ ذخيره آب و حاصلخيزي، يكي از مهم‌ترين دشت-هاي خراسان محسوب ميشود. اين دشت از سال 1371 به‌طور متوسط هرساله با 2/0 متر افت سطح آب زيرزميني مواجه بوده است. لذا هدف از پژوهش حاضر پيش‌بيني تغييرات سطح آبخوان نيشابور، به‌وسيله جمع‌آوري اطلاعات ايستگاههايي نظير تبخيرسنجي، باران‌سنجي، ايستگاههاي سينوپتيك در بازهي آماري سي‌ساله‌ و به‌كارگيري روش رگرسيون فازي به‌منظور پيش‌بيني تغييرات سطح آبخوان در سنوات آتي ميباشد. در اين پژوهش پارامترهاي مؤثر بر تراز سطح آبخوان شامل بارندگي و تخليه تعيين شد و با استفاده از روشهاي زمين‌آماري نقشههاي پهنهبندي به دست آمد. درنهايت با استفاده از مدل رگرسيون فازي امكاني سعي در برآورد تراز سطح آب زيرزميني شد. نتايج پژوهش در ارزيابي مدل بكار گرفته‌شده با استفاده از معيارهاي مجذور ميانگين مربعات خطا، قدر مطلق خطا و ضريب تبيين، نشان داد مقادير اين آمارهها به ترتيب 90/7، 81/7 و 78/0 ميباشد. همچنين نسبت نيكويي برازش بين تراز آب محاسباتي و مشاهداتي 88/0 به دست آمد. ازاين‌رو مي‌توان بيان داشت مدل رگرسيون فازي تهيه‌شده در اين مطالعه، امكان برآورد تراز سطح آبخوان را بااعتبار مناسب فراهم ميكند