بررسي و سنجش سطح و ابعاد سرمايه اجتماعي دانشجويان مطالعه موردي: دانشجويان دانشگاه هاي شهر تهران در سال 1395

يكي از مباحث مهم در برنامه هاي توسعه طي دهه هاي اخير سرمايه اجتماعي بوده است. سرمايه اجتماعي در كنار سرمايه انساني، فيزيكي و اقتصادي كه در ديدگاه هاي سنتي بيشتر مورد توجه قرار مي گرفت توانست نقش تاثير گذار خود را با تاكيد بر تعامل، مشاركت و اعتماد اجتماعي براي دستيابي به پايداري و انسجام اجتماعي به اثبات رساند. پژوهش حاضر با هدف بررسي و سنجش ابعاد سرمايه اجتماعي دانشجويان شهر تهران انجام شده است. روش تحقيق در اين پيمايشي و جامعه آماري شامل دانشجويان مقطع كارشناسي و كارشناسي ارشد شاغل به تحصيل در دانشگاه هاي دولتي شهر تهران مي باشد. جامعه آماري دانشجويان دانشگاه هاي تهران است كه در سال 95-1394 ، حدود ۷۱۰ هزار نفر را شامل مي شده است كه با استفاده از نمونه گيري چندمرحله اي نمونه اي به حجم 1246 نفر از از ميان دانشگاه هاي تهران، دانشگاه تربيت مدرس، علامه طباطبايي، الزهرا(س) و دانشگاه شهيد بهشتي انتخاب شده است. نحوه نمونه گيري روش چندمرحله اي بوده است. ابزار تحقيق پرسشنامه استاندارد- محقق ساخته مي باشد. اين پرسشنامه شامل دو بخش است. بخش اول مربوط به سوالات ويژگيهايي فردي بخش دوم شامل سوالات مربوط به سنجش سرمايه اجتماعي (فردي)است. اين پرسشنامه بخشي از پرسشنامه ISCS مي باشد كه توسط ديميتري ويليامز، تحت عنوان مقياس سرمايه اجتماعي براي اندازي گيري سرمايه اجتماعي در محيط هاي مجازي و واقعي تدوين شده است كه اين مقاله تنها به سنجش سرمايه اجتماعي دانشجويان در فضاي واقعي مي پردازد. نتايج به دست آمده بيانگر اين است كه به طوركلي 1.5 درصد دانشجويان داراي سرمايه اجتماعي در سطح پايين، 47.3 در سطح متوسط و 51.2 درصد در سطح بالا مي باشند. همچنين مقايسه ميان دو نوع سرمايه اجتماعي پيوندي(37.51) و سرمايه اجتماعي پل زننده(38.15) بيانگر اين است كه سرمايه اجتماعي پل زننده كه شامل تعامل دانشجويان با گروه هاي دوستان مي باشد بيش از سرمايه اجتماعي پيوندي آنان كه تعامل با خانواده و نزديكان را در بر دارد مي باشد. علاوه بر اين سرمايه اجتماعي دختران دانشجو (76.2) بيش از سرمايه اجتماعي پسران دانشجو (75.2) مي باشد.