تحليل تناسب امنيت و برنامه ريزي توسعه گردشگري روستايي و عشايري استان سيستان و بلوچستان

گردشگری علاوه بر اشتغال زایی، درآمدزایی و ارتقاء سطح فرهنگی به منزله پلی قلمداد می گردد كه انسان ها را با ویژگی های متنوع به یكدیگر ارتباط داده و موجبات استحكام پیوندهای اجتماعی افراد و جوامع را فراهم می آورد و زمینه شكل گیری، تداوم و تشدید امنیت اجتماعی و ناحیه ای را از طریق برنامه ریزی توسعه گردشگری فراهم می آورد. با عنایت به اهمیت جهانی، ملی و ناحیه ای گردشگری، بی شك گردشگری و برنامه ریزی آن در جوامع روستایی و عشایری استان سیستان و بلوچستان به علت تنوع و تعدد منابع و جاذبه های طبیعی و فرهنگی دارای جایگاه ویژه ای است كه در صورت شناخت و برنامه ریزی می تواند با كاركرد درون استانی، ملی و حتی بین المللی ضمن اثرات و پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و نهادی- مدیریتی به بهبود امنیت استان كمك شایانی نموده و زمینه بهبود زندگی آنان را فراهم آورد. با توجه به شرایط جغرافیایی استان سیستان و بلوچستان، موقعیت مرزی استان و هم مرزی با كشورهای پاكستان و افغانستان، تنوع قومی و مذهبی، گستره جغرافیایی، دوری از مركز تصمیم گیری كشور، ساختار جمعیتی شهری، روستایی و عشایری و محرومیت استان و عدم حاكمیت عدالت فضایی در سطح ان و در نهایت وجود مسایل و مشكلات در ابعاد محیطی- اكولوژیك، اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، نهادی- مدیریتی و كالیدی - فضایی به عنوان اركان توسعه منطقه ای و ناحیه ای یكی از راهكارهای برون رفت استان از مسایل و مشكلات موجود با توجه به ظرفیت ها و استعدادهای استان در قالب تنوع و تعدد منابع و جاذبه های گردشگری طبیعی و فرهنگی در مناطق روستایی و عشایری، برنامه ریزی توسعه گردشگری در سطح استان به لحاظ توجه به ابعاد پنج گانه توسعه پایدار و آثار و پیامدهای مثبت در ابعاد مذكور و فراهم كردن زمینه هرچه بیشتر امنیت استان سیستان و بلوچستان هدف اصلی و محوری مقاله حاضر به شمار می رود. محیط طبیعی متنوع، یادمانی - تاریخی و مذهبی، جشنواره های گردشگری اقوام، ورزش های روستایی و عشایری، تنوع و تعدد صنایع دستی، آغاز و انجام و جابجایی در قلمرو ایلی، سنت های روستایی و عشایری و پای بندی به آنها نظیر؛ مراسم عزاداری، عروسی و ظرفیت های اقتصادی از جمله؛ غذاهای بومی - محلی، فعالیت های دامداری، زراعی، باغداری، مسكن و معماری و بازارها و بازارچه های مرزی از جمله منابع و جاذبه های گردشگری طبیعی و فرهنگی در سطح مناطق روستایی و عشایری سیستان و بلوچستان هستند كه می توان از طریق شناسایی، برنامه ریزی و توسعه به تداوم امنیت و پایداری آن و در نهایت شتاب بخشی به توسعه استان كمك نمود.