بررسي وبهينه سازي توان ارسالي درشبكه هاي حسگرزيرآبي بابهره گيري از الگوي مكان يابي

شبكه حسگر بي‎سيم يك نوع از شبكه‎هاي بي‎سيم موردي و تركيبي از حسگر‎هاي كوچك است كه به صورت انبوه در محيط پخش شده‎اند. گره‎هاي حسگر اساسا منابع و قدرت محدودي دارند. در طي ساليان اخير شبكه‌هاي حسگر بي‌سيم به واسطه‌ي كاربردهاي متنوعشان توجه بسياري را در صنعت و دانشگاه به خود جلب كرده‌اند. اين پايان نامه به بررسي و بهينه سازي توان ارسالي در شبكه هاي حسگر زير آبي با بهره گيري از الگوي مكان يابي مي‌پردازد. گره‌هاي حسگري كه در زير آب واقع شده‌ اند از كانال‌هاي صوتي براي ايجاد ارتباط با سرخوشه‌ها و گره‌هاي عامل استفاده مي‌كنند، لذا ممكن است گاهي گره‌هاي حسگر سرخوشه را گم ‌كنند؛ در اين مواقع جهت عدم از دست دادن اطلاعات، آن را به يكي از گره‌هاي عامل ارسال مي نمايند كه در راستاي بهينه سازي توان ارسالي از الگوي مكان يابي بهره گيري خواهد شد. در اين مقاله با توجه به كاربردهاي بسيار گستره شبكه هاي حسگر بي سيم زيرآبي، به بررسي كاربرد آنها در سيستم هاي نظامي، خانگي، صنعتي و نظارت بر محيط زيست، تأسيسات زيربنايي، حفظ امنيت، تعيين محل و موقعيت يابي استفاده شده است.