جريان شناسي فرهنگي و هنري هند و ايران (تأثيرپذيري هنرنگارگري هند از فرهنگ و هنر نگارگري ايران)

جريان شناسي فرهنگي و هنري بين ايران و هند از دوران پيش از تاريخ اسلام مي باشد؛ اين روابط چه از لحاظ سياسي، اجتماعي و چه در حيطه ي فرهنگي و هنري از اهميت به سزايي برخوردار است. از عناصر مهم فرهنگ ايراني- اسلامي، هنر آن است كه در طي گسترش روابطي با هند تأثيرات چشم گيري را به ملت اين سرزمين در اعصار مختلف انتقال داده است. در اين خصوص، هنر نگارگري در مكاتب مغول، تيموري، گوركانيان و صفوي از توجه ويژه اي بهره-مند شد، چرا كه اين هنر بسيار مورد توجه شاهان هند از زمان بابرشاه تا دوره ي شاه جهان و شاهان تيموري از جمله بايسنقرميرزا و صفوي از جمله شاه عباس بوده است. مي توان اوج فرهنگ هنر نگارگري را زمان اكبرشاه در هند عصر گوركاني و شاه طهماسب در عصر صفوي، بايسنقرميرزا در دوره ي تيموري و بابرشاه در عصر مغول دانست. شيوه ي پژوهش مقاله به صورت توصيفي- تطبيقي و مطالب بصورت كتابخانه اي گردآوري شده است. در بررسي صورت گرفته مي توان اذعان داشت هنر نگارگري هند با عنايت ويژه ي حكما مواجه شده و هرروز سطح فرهنگي و هنري آن پيشرفت و ارتقا مي يابد و مي توان اين رشد هنري را مديون تمدن ايران دانست، چرا كه با ورود هنرمندان ايراني به هند همچون مير سيد علي و عبدالصمد شيرين قلم نه تنها موجب رونق فرهنگ هنري ايراني در آثار هنري از جمله نگارگري هند شده بلكه موچب ارتقاء جايگاه فرهنگي در بينش هنرمندان هندي بوده است و به مرور زمان اين توسعه هنري دوچندان افزوده شد.