گفتمان فرهنگي جمهوري اسلامي ايران و چالش راديكاليسم اسلامي معاصر

قرائت هاي متحجرانه از دين و مذهب و كج فهمي هاي ديني و بد انديشي از آن عمري به دارازاي تاريخ اديان دارد و دين اسلام نيز از اين قاعده مستثني نيست. دين اسلام از آغاز تا كنون آكنده از حوادث مهم سياسي و تأثير گذاري نظير فتنه قتل خليفه سوم، سقيفه ،جنگ جمل و ... است كه زمينه ساز اصلي و پشتوانه تاريخي شكل گيري فرقه هاي اسلامي و جريان هاي انحرافي بعدي بوده است. اما جنگ صفين و ظهور فرقه خوارج، از اين نظر نقطه عطفي در تاريخ اسلام محسوب مي شود؛ چرا كه قرائت سطحي و كوركورانه از معارف اسلامي نه تنها سبب انزواي اهل بيت و تشتت و از هم گسيختگي جامعه اسلامي شد بلكه از اين پس شيعه به عنوان يك گروه متمايز در برابر اكثريت اهل سنت و جريان هاي انحرافي مطرح شد. تفكرات و انديشه هاي خارجي گري در دوره هاي مختلف اسلامي در قالب هاي مختلفي از جمله سلفي گري، وهابيت، طالبانيسم، نو سلفي گري، تكفيريها و ...بازتوليد شده و امروزه اين تفكرات به مثابه پاشنه آشيل جوامع اسلامي، وحدت مسلمين را به مخاطه انداخته است. اين گروه هاي افراطي كه به نام اسلام و دفاع از سنت با انجام اقدامات تروريستي به تكفير مسلمانان مي پردازند به بزرگترين چالش كنوني جهان اسلام، گفتمان تشيع و جمهوري اسلامي تبديل شده اند. هدف از اين پژوهش ريشه يابي تفكرات تكفيريهاي معاصر و جريان هاي انحرافي معارض گفتمان جمهوري اسلامي ايران در دوران معاصر است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه مهمترين هدف اين جريان هاي تكفيري كاستن از نقش و نفوذ تدريجي حركت هاي اجتماعي- سياسي متأثر از انقلاب اسلامي و بيداري اسلامي در خاورميانه به خصوص در كشورهاي سني نشين است.