واكاوي استنباط اصول مديريت راهبردي فرهنگي بر مدار انسان شناسي فلسفي

انسان موجودي است با ابعاد گوناگون فردي و اجتماعي كه روش زندگي فردي و نوع تعاملات اجتماعي او مستقيما منبعث از باورها و اعتقادات او پيرامون مبدا ،خود، جامعه و خلقت است. از جمله كاركردهاي مهم قرآن، روايات و عقل تبيين اين اعتقادات است كه بُعد شناخت عقلي آن، در علم فلسفه تبلور مي يابد. با شكل گيري ساحات شناخت و اعمال مبتني بر آن در افراد، جامعه و فرهنگ اجتماعي شكل مي گيرد و با به هم پيوستن بايسته هاي لازم از دل جامعه، تمدن سامان مي يابد. هر چند در فلسفه و علوم منقول به تبيين اعتقادات يعني بعد بينش انسان فراوان پرداخته شده لكن به تبيين چگونگي انبعاث ابعاد گرايش و كنش از بينش چندان اعتنايي نشده است. همچنانكه به چگونگي تركيب نتايج اين بينش، نگرش و كنش در نحوه مواجه انسان با خالق، خود ،خَلق و خلقت و نتايج مترتب بر آن مغفول مانده است. اين نوشتار در پي ارائه نظام منطقي اين فرايند و عرضه نظام مند آن است به گونه اي كه بتوان آن را مبناي برنامه ريزي راهبردي در عرصه فرهنگ و تمدن قرار داد.