جايگاه مديريت چابك و كارآفرينانه در آموزش عالي كشاورزي ايران در توسعه پايدار كشاورزي در راستاي اقتصاد مقاومتي (توليد و اشتغال)

رشد فزاينده دانشجويان، فشار عمده جهت رقابت با انواع ديگر نظام‌هاي آموزشي و همچنين با ساير بخش‌هاي اجتماعي و اقتصادي، جهت تصاحب منابع بيشتر از يك طرف و كاهش منابع مالي دولت از طرف ديگر، به همراه فشار مستمر از سوي دانشجويان متقاضي اشتغال، دانشگاه‌ها را ملزم به پاسخگويي بيشتر مي‌كند، ضمن اين كه از دانشگاه‌ها انتظار مي‌رود در راستاي تحقق اهداف بلند ‌مدت خود اثر بخش‌تر عمل نمايند. از ديگر سو، افزايش تعداد دانشجويان كشور طي چند دهه اخير و حجم تقاضاي تحصيلي نسبت ظرفيت بازار كار براي دانش‌آموختگان نكته‌اي است كه مسئولان و صاحب‌ نظران را نه تنها در كشورهاي در حال توسعه بلكه در كشورهاي توسعه‌يافته نيز به نوعي درگير مشكلات ناشي از آن كرده است. با نگاهي به افزايش تعداد دانش‌آموختگاني كه بدون برآورد از نيازهاي بازار كار با تخصص‌هاي نسبي به عرصه اشتغال چشم دوخته‌اند مي‌توان دريافت كه عدم سياست‌گزاري مناسب و برنامه‌ريزي منسجم در نظام آموزشي كشور مهم‌ترين علت بروز چنين بحراني است كه ضرورت چابكي دانشگاهي و ايجاد دانشگاه چابك و نيز كارآفرين را به عنوان يكي از ابزارهاي حياتي، راهبردي و كليدي آموزش عالي براي مواجهه با اين تغييرات و فشارها روشن و بديهي كرده‏اند. بنابراين نظام آموزش عالي و دانشگاه‏ها مكاني براي ظهور و نمايش انطباق الزامات و نيازهاي جديد تلقي مي-شوند و علاوه بر بروز و ظهور رفتارهاي كارآفرينانه دانشجويان به فرم‏هايي از چابكي نياز دارند. لذا، هدف اين پژوهش بررسي جايگاه مديريت چابك و كارآفرينانه در آموزش عالي كشاورزي ايران در توسعه پايدار كشاورزي در راستاي اقتصاد مقاومتي(توليد و اشتغال) با بهره‌گيري از منابع كتابخانه‎اي مي‎باشد.