دانشگاه كارآفرين، رويكردي جهت نيل به توسعه ملي

امروزه دانش و فناوري دو عامل اساسي ايجاد ثروت، توانايي و دانايي كشورها به شمار آمده و وسيله اي قدرتمند در توسعه ي ملي تلقي مي شوند. از طرفي نيز تحولات در محيط اجتماعي سبب شده كه ساختار دانش، كه محور و اساس نظام اجتماعي است دچار دگرگوني شود، از اين رو براي تطبيق كاركردهاي دانشگاه با محيط اطراف، به نظر مي رسد مي بايد راهبرد دانشگاه تغيير كرده و ماموريت اصلي آن تربيت افرادي كارآفرين قلمداد شود. بنابراين، رسالت دانشگاه به عنوان متفكرترين نهاد مسئول در قبال تحقق آرمان هاي توسعه ي ملي، ايجاب مي كند تا به پويا سازي اركان خود در انطباق با برنامه هاي توسعه بپردازد و اين امر همان گونه كه ذكر شد جز از طريق كارآفريني دانشگاهي ميسر نمي شود. در اين راستا مي توان گفت رسالت و كاركرد اصلي دانشگاه، شامل آموزش و تربيت نيروي انساني متخصص مورد نياز جامعه و فراهم آوردن زمينه مساعد براي رشد و توسعه پايدار كشورها است. به طور كلي، دانشگاه كارآفرين وظيفه ي توسعه ي اقتصادي را با وظايف آموزشي و پژوهشي دانشگاه تلفيق مي سازد و تجاري سازي دانش كه قلب ماموريت جديد دانشگاه است، پيوند دانشگاه را با مصرف‌كنندگان دانش به طور قوي تري برقرار كرده است و دانشگاه را به عنوان يك عامل فعال اقتصادي تعريف مي كند. پژوهش حاضر كه با استفاده از منابع كتابخانه اي و با روش مروري تدوين شده؛ تلاش دارد جايگاه دانشگاه كارآفرين را در جهت نيل به توسعه ملي ارائه نمايد.