انديشه سياسي امام خميني و تحول تئوكراتيك و معرفتي در نظم سياسي جامعه مدني؛ واكاوي الگوي اسلامي-ايران مردم‌سالاري

مفهوم جامعه مدني از جمله مباحث چالش برانگيز در تحولات فكري و عيني در عرصه هاي اجتماعي و سياسي محسوب مي شود. اين مفهوم در تحولات معاصر ايران همواره مورد مناقشه بوده و از زواياي مختلف نگريسته شده است. آن چه كه مفهوم جامعه مدني را براي متن پيش رو مهم جلوه مي دهد به تأثيرپذيري آن از تحولات انقلاب اسلامي و پس از آن مربوط مي شود. مهم ترين تحول فكري و ايدئولوژيك در جريان انقلاب اسلامي و بعد از آن نيز به بحث انديشه سياسي امام خميني و ولايت فقيه مربوط مي شود. در اين انديشه، امام خميني نظمي جديد را بازنمايي مي كرد كه فعاليت هاي سياسي جامعه مدني را زير تأثير مستقيم و غيرمستقيم خود قرار مي دهد. اين بازنمايي نظم جديد، پس از مفهوم پردازي فقهي، انديشه اي و سياسي آن موفق به تأسيس نظامي سياسي شد كه الگوي تازه اي را براي نمودها و مظاهري جديد را هم در كنش ها و واكنش هاي اجتماعي نظام سياسي و هم در فعاليت هاي نيروهاي مستقر در ساخت اجتماعي به وجود مي آورد. به همين دليل، محور بحث متن پيش رو به تحولي فكري و ايدئولوژيك مربوط مي شود كه با نظريه پردازي فقهي و سياسي امام خميني در نظم سياسي جامعه مدني به وجود آورد. اين انديشه با هژمون شدن در نظم سياسي جامعه ايران از حمايتي اجتماعي برخوردار بود كه با استفاده از آن توانست نظام سياسي جديدي را بر فراز جامعه مدني در ايران برقرار كند.