تحليل روند توسعه‌يافتگي و نابرابري‌هاي ناحيه‌اي با استفاده از تكنيك‌هاي كمي

براي ايجاد توازن و تعادل و به منظور شكل­دادن فضاهاي مناسب و همگون، بحث برنامه­ريزي منطقه­اي مطرح شده كه اولين گام آن، شناخت نابرابري­هاي اقتصادي- اجتماعي و فرهنگي نواحي مختلف مي­باشد. هدف از تدوين اين مقاله، سطح­بندي و شناخت نابرابري موجود ميان شهرستان­هاي استان اصفهان مي­باشد. روش تحقيق در اين مقاله با توجه به هدف پژوهش از نوع توصيفي- تحليلي مي­باشد. جامعه آماري شهرستان­هاي استان اصفهان بوده و براي اين منظور 12 شاخص مختلف در سال­هاي 1383 تا 1392 (با تأكيد بر شاخص­هاي زيربنايي، اجتماعي و فرهنگي، اقتصادي، نيروي انساني و گردشگري) با استفاده از مدل تاكسونومي عددي مورد بررسي قرار گرفته است. داده­ها به روش كتابخانه­اي و با استفاده از پايگاه اطلاعاتي مركز آمار ايران جمع­آوري شده و تجزيه و تحليل داده­ها به كمك نرم­افزار آماري Excel انجام پذيرفته. نتايج به دست آمده از اين بررسي­ها حاكي از عدم تعادل و نابرابري شهرستان­هاي استان از لحاظ برخورداري از شاخص­ها مي­باشد. در سال 1383 شهرستان­هاي كاشان و سميرم سفلي با درجات توسعه­يافتگي 0.38666و 0.944438 به ترتيب به عنوان برخوردارترين و غير برخوردارترين شهرستان­هاي استان اصفهان مي­باشند. در سال 1392 شهرستان­هاي كاشان، نجف­آباد، شهرضا و لنجان به ترتيب با 0.499218، 0.628321، 0.680742، 0.68554 برخوردارترين شهرستان­ها و شهرستان­هاي تيران و كرون، نطنز، فريدون، آران و بيدگل، سميرم، اردستان، برخوار و ميمه، فريدون­شهر و چادگان به عنوان شهرستان­هاي غير برخوردار شناخته مي‌شوند.