روستاگريزي و تخليه روستاها در ايران

جامعه ي روستايي در ايران همواره به عنوان يك جامعه ي مولد و خوداتكا سهم قابل توجهي در حصول توسعه داشته است؛ اين نقش تاريخي در دهه هاي اخير دستخوش تحولاتي قرار گرفته كه مي تواند زنگ خطري براي توسعه ي روستايي و در نهايت، توسعه ي سرزمين باشد. پژوهش حاضر با رويكردي توصيفي- تحليلي به تبيين پديده ي روستاگريزي و روند تخليه ي روستاها در ايران پرداخته است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه با كاهش سهم جمعيت روستايي از 6/68 درصد جمعيت كشور در سال 1335 به 6/28 درصد در سال 1390، بخش عمده اي از جمعيت كشور كه خود زماني بازوهاي توليدي جامعه بودند، به جامعه ي مصرفي شهري اضافه شدند. اين مهاجرت هاي روستا-شهري پيامدهاي عظيم محيطي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي به دنبال داشته است و در صورت فقدان برنامه ريزي هاي مؤثر، آثار سوء آن ها همچنان ادامه خواهد داشت. بنابراين، برنامه ريزي جامعي براي مديريت سكونت گاه-هاي روستايي در حوزه هاي مختلف به ويژه پايدارسازي نظام زيست و معيشت روستاييان ضروري مي نمايد؛ به گونه¬اي با ايجاد روستاهاي آباد و مولد، زمينه هاي توسعه ي همه جانبه ي روستايي فراهم شود.