الزامات نقش‌آفريني ايران به عنوان قدرت منطقه‌اي در افق پيش رو

ايران از بزرگترين كشورهاي منطقه خاورميانه و بزرگترين كشور در پيرامون خليج فارس است. مانند هر كشور ديگري ايران تمايل دارد به عنوان قدرت منطقه­اي نقش­آفريني كند و البته اين نقش از سوي كشورهاي منطقه و فرامنطقه پذيرفته شود. اما قدرت منطقه­اي رو به افزايش ايران به سادگي مي­تواند توازن قوا را در منطقه دگرگون كند و واكنش ديگران را به دنبال آورد. آشكار است كه هر اندازه شكاف هاي قدرت بيشتر شود، احساس تهديد بيشتر شده و در چنين فضايي مقاومت بيشتري از سوي كشورهاي ضعيف براي پذيرش نقش ايران صورت مي­گيرد. احساس ترس ايجاد شده در اين شرايط، فضاي مانور قدرت منطقه­اي را محدود مي­كند و حتي آن­چنان كه در منطقه خليج­فارس رخ داده است؛ وابستگي كشورهاي كوچك به ساير قدرت­هاي فرامنطقه­اي را باعث مي­شود و زمينه حضور خارجيان را فراهم مي­كند و سرانجام فضاي غيردوستانه­اي را ايجاد مي­كند. با درك اين وضعيت اين تحقيق مي­خواهد استراتژي مناسبي را پيشنهاد كند كه با در پيش گرفتن آن ايران بتواند فضاي ايران­هراسي موجود را خنثي كند و حساسيت حضور و كنشگري خود در منطقه را از بين ببرد. بررسي نشان مي­دهد اتخاذ رويكرد رهبري مبتني بر الهام­بخشي، همكاري و توافق دسته­جمعي مي­تواند فضاي تهديدآميز را خنثي يا كم اثر كند.