خاستگاه زبان هاي هند و اروپايي

خانواده زبانهاي هند و اروپايي خانواده اي متشكل از چند صد زبان زنده دنياست كه اكثر زبانهاي كه امروزه در نواحي چون اروپا، فلات ايران و شبه قاره هند،بدان تكلم ميشود را شامل شده و با بررسي دقيق هريك از آنها ميتوان مقادير قابل توجهي از مشتركات لغوي و زباني يافت. نظريه زبان‌هاي هندواروپايي براي اولين بار در قرن هجدهم توسط سر ويليام جونز زبان‌شناس و خاورشناس انگليسي مطرح شد. وي با اشاره به شباهت‌هاي موجود در بين زبان‌هاي سانسكريت، يوناني، و لاتين به نتيجه گرفت كه آن‌ها بايستي از يك زبان مشترك منشاء گرفته باشند كه احتمالا زبان‌هاي فارسي، آلماني و سلتي هم از همان زبان ريشه سرچشمه گرفته اند، ولي پس از اثبات اين فرضيه پژوهشگران سعي كردند كه خاستگاه و موطن اين خانواده زباني را بيابند و در نهايت فرضيات زيادي در اين رابطه شكل گرفت كه در ميان آنان نيز برخي با اقبال بيشتري مواجه شدند از جمله دو فرضيه رقيب و مطرح يكي كورگان ها و ديگري آناتولياي .كه ديدگاه اول به سبب برخورداري از شواهد زباني و باستان شناختي پذيرفته تر مي نمايد و بر اساس آن موطن اين زبان ها را ۶۰۰۰ سال پيش و در ناحيه‌اي واقع در شمال درياي سياه يعني سبز دشت ها (استپ) پونتيك بين اقوام كوچ رو رايج بوده‌ دانسته اند، كه نهايتا در اثر مهاجرت اقوام گوناگون و انشعابات زباني صورت گرفته از هند تا اروپا را در بر گرفت اما بر اساس نظريه رنفرو كه در جهت اثبات آن سعي شده علومي چون ژنتيك را در اختيار گيرند ريشه اين خانواده زباني به ۸۰۰۰ تا ۹۵۰۰ سال پيش و منطقه آناتولي نسبت داده اند كه با گسترش كشاورزي اين زبان نيز گسترش يافت. يافته‌هاي ژنتيك نظريه سومي را مطرح مي‌كنند كه به گونه‌اي آميخته‌اي از دو نظريهٔ فوق است. زماني كه مردم برزگر آناتولي را ترك كردند، برخي از آنها بسوي شمال مهاجرت كرده و فرهنگ كورگان را پديد آوردند، كه متعاقبا در سطح استپ‌ها پراكنده شده‌است.