بررسي تأثير خود كارآمدي در تصميم‌گيري شغلي بر خلاقيت شغلي و كيفيت زندگي كاري در بين كاركنان بهزيستي استان تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير خودكارآمدي در تصميم‌گيري شغلي بر خلاقيت شغلي و كيفيت زندگي كاري در بين كاركنان بهزيستي استان تهران انجام شده است. روش پژوهش توصيفي از نوع علّي بوده است. جامعه آماري پژوهش متشكل از كليه كاركنان بهزيستي استان تهران برابر با 307 نفر بود كه برحسب فرمول كوكران 182 نفر (115 مرد و 67 زن) به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي بر حسب جنسيت، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي خودكارآمدي در تصميم‌گيري شغلي بتز و همكاران (1996)، خلاقيت شغلي جزني و همكاران (1382) و كيفيت زندگي كاري والتون (1973) استفاده شد. روايي صوري و محتوايي پرسشنامه‌ها به تأييد متخصصان رسيده و پايايي آنها با استفاده از آزمون آلفاي كرونباخ به ترتيب 88/0، 75/0 و 87/0 به دست آمده است. فرضيه‌هاي پژوهش با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري در نرم‌افزار AMOS22 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان داد كه خودكارآمدي در تصميم‌گيري شغلي بر خلاقيت شغلي كاركنان تأثير مستقيم و معناداري دارد؛ خودكارآمدي در تصميم‌گيري شغلي بر كيفيت زندگي كاري كاركنان تأثير مستقيم و معناداري دارد؛ و خلاقيت شغلي بر كيفيت زندگي كاري كاركنان تأثير مستقيم و معناداري دارد (05/0 P≤). همچنين، 41 درصد اثر كل خودكارآمدي در تصميم‌گيري شغلي بر كيفيت زندگي كاري از طريق غيرمستقيم توسط متغير ميانجي خلاقيت شغلي تبيين مي‌شود (05/0 P≤).