مروري بركاربرد بيوچار به عنوان يك ماده جاذب براي مديريت آبشويي نيترات در خاك‌هاي كشاورزي

مطالعه انتقال املاح و كاهش آبشويي آن به خصوص در شرايط ايران كه به طورمعمول زارعين از مقادير زياد كود به خصوص كودهاي نيتروژنه استفاده مي‌كنند و آبياري سنگين با راندمان كم انجام مي‌گيرد، بسيار ضرورت دارد. آبشويي نيترات يكي از عمده‌ترين تلفات نيتروژن در خاك مي‌باشد و باعث كاهش حاصلخيزي خاك و آلودگي آب زيرزميني و سطحي مي‌شود. بيوچار يك ماده بسيار متخلخل، با كربن بالا (%80-70)، كه باقي‌مانده جامد فرآيند پيروليز زيست توده مي‌باشد. از جمله كاربرد‌هاي بيوچار؛ بهبود حاصلخيزي خاك مي‌باشد. پارامتر‌هاي كنترل‌كننده در كاربرد بيوچار شامل؛ دماي پيروليز، زمان ماند، سرعت انتقال گرما و نوع ماده اوليه بيوچار مي‌باشد. تأثير بيوچار در مديريت انتقال املاح و آلاينده‌ها در خاك به ظرفيت تبادل كاتيوني، توزيع اندازه منافذ و سطح ويژه بيوچار بستگي دارد. به علت ساختار فيزيكي بسيار متخلخل و سطح ويژه بالاي بيوچار، كاربرد آن ممكن است خصوصيات فيزيكي خاك بهبود و مقدار آب خاك را افزايش دهد. با اين حال به دليل پيچيدگي سيستم خاك و آب، تأثير بيوچار بر انتقال آلاينده‌ها در خاك نامعلوم است و با نوع آلاينده و بيوچار تغيير مي‌كند. در اين مقاله، كاربرد‌هاي مواد اوليه مختلف بيوچار به عنوان كاهنده آبشويي نيترات و نگهداشت آن در خاك بررسي شده است.