«رابطه تدين و تمدن»

دين و تمدن دو مقولهاي است كه از دير باز مطرح بوده و بسياري از متفكران بشر براي دستيابي به حقيقت و اثبات بايستگي آنها براي تكامل جامعهي بشري سعي وتلاشهاي بسياري بذل نموده و در اين زمينه آثار زيادي از خود به جا گذاشتهاند. با وجود اين، رابطهي ميان تمدن و تدين مسالهاي است كه هنوز جاي بحث دارد. آيا ميان تمدن و تدين سازگاري است يا تنافي؟ اگر سازگاري باشد آيا تمدن زايده تدين است يا به عكس؟ مساله محوري اين مقاله واكاوي و بررسي رابطه تدين و تمدن به هر دو اصطلاح فلسفي و مدرن آن است؟ اين تحقيق بر پايه فرضيهي سازگاري تدين و تمدن سامان يافته و پس از بررسي رابطه انسان و مدنيت از نگاه مشاهير حكماي يونان باستان و مسلمان، با روش توصيفي- تحليلي، به اثبات رسانده است كه ميان تدين و تمدن كمال سازگاري و رابطه تنگاتنگي وجود دارد، بلكه تحقق تمدن به معناي حقيقي و تكامل يافته آن در جامعه بشري بدون تدين به دين كامل امكانپذير نيست.